Για όσους τον γνώριζαν επιφανειακά, ήταν απλώς ένας απόμαχος του στρατού. Υπαξιωματικός παλαιάς κοπής, με μετρημένα λόγια, σχεδόν απόλυτα απών από τον δημόσιο διάλογο και την ενεργό κοινωνική ζωή. Πίσω όμως από την εικόνα του ήσυχου συνταξιούχου, κρυβόταν ένα ολόκληρο δίκτυο παρανομίας που λειτουργούσε υπογείως για τουλάχιστον μια δεκαετία, χωρίς κανένα ίχνος στις επίσημες κρατικές καταγραφές.
Σύμφωνα με αποκαλυπτικά στοιχεία, επί δέκα συναπτά έτη λάμβανε σε μετρητά πάνω απο 5.000 ευρώ μηνιαίως — μαύρο χρήμα — από τον ίδιο του τον αδερφό, χωρίς να δηλώνεται ούτε δεκάρα στο ελληνικό κράτος και έχοντας πρόσβαση σε τραπεζικές θυρίδες.
Ο ίδιος δεν είχε ποτέ του ασχοληθεί με το επιχειρείν . Δεν διέθετε επαγγελματική εμπειρία. Κι όμως, μέσω προσωπικών διασυνδέσεων, με εντυπωσιακή επιμέλεια και χωρίς να εγείρει υποψίες, έχτισε ένα μικρό «χαρτοφυλάκιο» σκιωδών διαμερισμάτων, των οποίων η πραγματική χρήση παραμένει ακόμη αντικείμενο έρευνας.
Το πλέον ανησυχητικό, ωστόσο, αφορά την προέλευση των χρημάτων και την απόκρυψή τους. Πηγές από τις οικονομικές υπηρεσίες κάνουν λόγο για τραπεζικές θυρίδες που περιείχαν μεγάλα χρηματικά ποσά σε μετρητά, των οποίων η νομιμότητα αδυνατεί να τεκμηριωθεί. Οι αρχές εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο τα χρήματα να προέρχονται από παράνομες δραστηριότητες, πιθανόν συνδεδεμένες με διακίνηση κεφαλαίων, φοροδιαφυγή ή άλλες μορφές οικονομικού εγκλήματος.
Το ερώτημα που αναδύεται εύλογα είναι το εξής: πώς μπορεί ένα τέτοιο σχήμα να λειτουργεί για τόσα χρόνια, ανεξέλεγκτο, με το κράτος απλώς θεατή; Πρόκειται για μεμονωμένο φαινόμενο ή για ακόμη έναν κρίκο σε μια αλυσίδα υπογείων συναλλαγών που διαφεύγουν συστηματικά κάθε μηχανισμού ελέγχου;
Η υπόθεση του σιωπηλού υπαξιωματικού δεν είναι απλώς άλλη μία ιστορία φοροδιαφυγής. Είναι η αποκάλυψη ενός παράλληλου κόσμου — ενός σκιώδους σύμπαντος όπου η ηθική υποχωρεί μπροστά στην ατιμωρησία, και όπου το πρόσωπο του «απλού ανθρώπου» αποκτά δεύτερη, σκοτεινή όψη.