Ειδικότητά του είναι να «γυρίζει» τα ματς. Να αναλαμβάνει την επίθεση όταν η μπάλα «καίει». Να ανεβάζει το διακόπτη της ψυχολογίας της ομάδας του και να επιχειρεί με επιτυχία τρίποντα «απελπισίας».
Τα τελευταία χρόνια η ατάκα «ε, δεν γίνονται αυτά» μετά από απίθανα σουτ βρίσκεται μονίμως στα χείλη οπαδών και αντιπάλων. Ο Βασίλης Σπανούλης έχει περάσει στο σκληρό δίσκο της Ευρωλίγκας και του ελληνικού Πρωταθλήματος σαν ένας άκαμπτος μαχητής που δεν τα παρατάει ποτέ. Οι αντίπαλοι προπονητές έχουν δοκιμάσει απέναντί του τα πάντα: παγίδες με δύο, τρεις ή τέσσερις παίκτες. Και αυτό γιατί γνωρίζουν πως στο «ένας εναντίον ενός» δεν έχουν καμία τύχη. Μεταμόρφωσε τον Ολυμπιακό σε μια ομάδα-φόβητρο, παρόλο που ο προϋπολογισμός της είναι πολύ μικρότερος από τους άλλους διεκδικητές των ευρωπαϊκών τίτλων. Αν και είναι φορτωμένος με ένα σωρό διακρίσεις, τονίζει πως «τον νοιάζει το παρόν, το παρελθόν ξεχνιέται εύκολα». Και περιμένει η επόμενη κόρνα της λήξης να τον βρει νικητή.
Υπάρχουν μυστικά για το Final Four; Εκεί που στις προηγούμενες τέσσερις φορές έχει στεφθεί τις τρεις, ενώ στο τέταρτο πέρασε στον τελικό; «Όχι, μυστικά δεν υπάρχουν» μου λέει κατηγορηματικά. «Αν υπήρχαν, κάθε χρόνο θα το κερδίζαμε. Απλώς πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος, έτοιμος σωματικά και πνευματικά για να βρεθείς στην καλύτερη δυνατή κατάσταση». Οι συμπαίκτες του λένε για εκείνον πως είναι ένας πολύ σκληραγωγημένος τύπος, ειδικά στον τομέα της πνευματικής κατάστασης. Αυτό το winnerspirit («το πνεύμα του νικητή»), που λένε οι Αμερικανοί, είναι που τον χαρακτήριζε ανέκαθεν, από τα ανοιχτά γήπεδα της Λάρισας. «Η αλήθεια είναι πως είμαι ένας άνθρωπος πολύ φιλόδοξος. Με ενδιαφέρει η πρωτιά. Και ζω για το παρόν. Για τις καινούριες προκλήσεις και τα νέα κίνητρα. Διαφορετικά θα καθόμουν σπίτι μου και θα έβλεπα σε βίντεο περασμένους αγώνες μου».
Έχοντας κερδίσει δεκάδες τρόπαια, ομαδικά και ατομικά, η συνεχής ανεύρεση νέων κινήτρων είναι μια διαδικασία που τον κρατά σε κορυφαίο επίπεδο. «Όλα ξεκινάνε από την αγάπη που έχεις γι’ αυτό που κάνεις. Από το όνειρό σου και την επιθυμία σου να κάνεις τα πάντα για να το καταφέρεις. Όταν βρίσκεσαι δύο παιχνίδια μακριά από το στόχο, δεν γίνεται να το βάλεις κάτω. Το τρόπαιο το κερδίζει στο τέλος όποιος το θέλει περισσότερο». Τα μπάτζετ των ομάδων, που αρκετά προκαλούν ζάλη, δεν παίζουν ρόλο; «Στο παρκέ παίζουν οι παίκτες και όχι τα χρήματα. Μετράει η οργάνωση, η πειθαρχία, η χημεία μεταξύ των παικτών, η αποδοχή του ρόλου του καθενός». Και όχι η υπέρβαση; «Η υπέρβαση έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο. Πρέπει να έχεις βρει σε μεγάλο βαθμό μέσα σου το μέτρο, για να μπορέσεις να το υπερβείς. Να δουλέψεις πολύ σκληρά για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου». Αρκετά συχνά βλέπουμε ομάδες που κυριαρχούν σε όλη τη σεζόν να λυγίζουν στους τελικούς. «Σε κάθε μεγάλο παιχνίδι φαίνεται ο χαρακτήρας της ομάδας και των παικτών. Το πόσο αντέχουν απέναντι στις απαιτήσεις και την κρισιμότητα ενός τελικού. Αυτό το χαρακτήρα της ομάδας και των παικτών θέλουμε να βγάζουμε στο γήπεδο. Να μη λυγίζουμε και να βρίσκουμε τον τρόπο να νικάμε. Προσωπικά η πίεση με πεισμώνει. Είναι ένα επιπλέον κίνητρο για να βρίσκομαι περισσότερο σε κατάσταση εγρήγορσης».
Υπάρχει μια ολόκληρη μυθολογία σε σχέση με την τελευταία επίθεση και το τελευταίο σουτ. Ειδικά ο «Kill Bill», το παρατσούκλι που ανταποκρίνεται πλήρως στο «φονικό του ένστικτο», το έχει πάει σε άλλη διάσταση. Έχει κάνει την έκπληξη ρουτίνα. «Με ιντριγκάρει η τελευταία φάση σε ένα αμφίρροπο παιχνίδι. Μοιάζει να σταματάει ο χρόνος στο σημείο που κρίνεται ο αγώνας αλλά και οι κόποι μιας ολόκληρης χρονιάς. Το κίνητρο είναι τεράστιο για όλη την ομάδα. Ειδικά σε ένα μεγάλο γεγονός για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπως είναι το Final Four. Βέβαια δεν γίνεται να τα καταφέρνεις πάντα, αλλά κάνουμε το καλύτερο δυνατό και προσπαθώ να είμαι έτοιμος σε κάθε πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός».