Οπουδήποτε υπάρχει σκιά ή υποψία βίας, εμφιλοχωρεί ο φασισμός
Όσο η Ευρώπη θα στρουθοκαμιλίζει στο πρόβλημα των μεταναστών και θα προσπαθεί να το λύσει, όχι κοιτάζοντας το στη ρίζα του προβλήματος, αλλά με συνόδους κορυφής και δηλώσεις «ασπιρίνες», τόσο θα μετατρέπεται η μεσόγειος σε ένα απέραντο υγρό και αλμυρό νεκροταφείο ψυχών.
Αυτό, για τα σύνορα της Ευρώπης που βρίσκονται στο Νότο και περικυκλώνονται από ανθρώπους, που στη προσπάθεια τους να βρουν μία καλύτερη ζωή, μακριά από τους πολέμους, τους φύλαρχους και τα προβλήματα επιβίωσης, το μόνο που βλέπουν είναι δουλεμπορικά, αγωνία και τον πάτο της θάλασσας…
Σήμερα όμως ξεκινάει και η δίκη της Χρυσής Αυγής. Δε θέλω να πω περισσότερα σήμερα για αυτό μεγάλο κοινωνικό θέμα, με έχει καλύψει ο Οδυσσέας Κωσταντινόπουλος με την παρέμβαση του, αλλά και ο Θανάσης Παφίλης, που τοποθετήθηκε από το βήμα της Βουλής πριν λίγες μέρες και έβαλε και εκείνος αυτό το ευαίσθητο θέμα, στην σωστή και σκληρή του διάσταση, με μία εξαιρετική ομιλία. Αξίζει να δούμε τι είπαν αυτοί οι δύο Έλληνες Βουλευτές και να πούμε ένα μπράβο σε ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, που από την αρχή της κρίσης είχαν ξεκάθαρη, διαυγή και κρυστάλλινη θέση γύρω από όλα τα φαινόμενα βίας, ρατσισμού και κανιβαλισμού της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.
Τέλος, θέλω απλά να κάνω μία παρατήρηση. Επειδή χτες που έψαχνα κάποια πράγματα πάνω στη Χρυσή Αυγή, έπεσα αρκετές φορές πάνω στον Μπέρτολ Μπρεχτ , επισημαίνω πως στην χώρα μας, που σε όλες τις μορφές της κοινωνικής μας ζωής εμφιλοχωρεί και καλλιεργείται η βία, αν δεν αλλάξουμε μυαλά, αν δεν επενδύσουμε στην Παιδεία και αν δε συγκρουστούμε με το «Εγώ» μας, τότε η «σκύλα που γεννάει αυτό το κτήνος θα βρίσκεται πάντα σε οργασμό«.
Επίσης, επειδή πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να ξεχαστούμε, να φανατιστούμε και να γίνουμε και δικαστές ή πιο σωστά τηλεδικαστές, δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε και το δεύτερο απόφθεγμα του Μπρεχτ, που εσκεμμένα αποφεύγουμε να θυμόμαστε πως «Σε κάθε ιδέα, πρέπει να ψάξει κανείς από πού έρχεται και πού πάει. Μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι καλή ή όχι.»
του Παναγιώτη Φωτεινού