Τη δεκαετία του ’30, όταν δηλαδή βρισκόταν στο απόγειο της αίγλης του, έγινε το ιδανικό σκηνικό του διασημότερου φόνου στη λογοτεχνία χάρη στην Αγκάθα Κρίστι. Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου φιλοξένησε στα πολυτελή βαγόνια του τον 007 με συνταξιδιώτισσα μάλιστα μια πλανεύτρα Ρωσίδα κατάσκοπο.
Από τα 70s και μετά, η θρυλική αμαξοστοιχία, το χιλιοτραγουδισμένο στη ζωή, τα βιβλία και το σινεμά Orient Express νικήθηκε κατά κράτος από τις αερομεταφορές, και για το δρομολόγιό του από το Παρίσι στην Κωνσταντινούπολη ξεκίνησε μια μη αναστρέψιμη συρρίκνωση.
Τερματικός σταθμός προς την Ανατολή έγινε το Βουκουρέστι, αργότερα η Βουδαπέστη, κατόπιν η Βιέννη, μέχρι που από το 2007 το περίφημο τρένο έμεινε να συνδέει -για προφανείς μουσειακούς λόγους- τη γαλλική πρωτεύουσα με το Στρασβούργο. Το βελγικής κατασκευής τρένο-μύθος, που μετέφερε από το 1883 στα κουπέ του βασιλείς, γαλαζοαίματους και αριστοκράτες, φιλοξένησε στα εστιατόριά του πολιτικούς, αρχηγούς κρατών, κραταιούς επιχειρηματίες, κοσμικούς, celebrities και bon vivants, κι έγινε συνώνυμο της πολυτέλειας, της τρυφηλότητας, της άνεσης, αλλά και της ακρίβειας στην εκτέλεση των δρομολογίων του, έμοιαζε καταδικασμένο σε μαρασμό.
Μέχρι που η νοσταλγία για οτιδήποτε αναλογικό κατέλαβε έναν κόσμο που ορκίζεται πια στην ψηφιοποίηση και κλίνει το γόνυ σε κάθε νέο τεχνολογικό επίτευγμα. Την αρχή έκανε ο όμιλος φιλοξενίας Belmond -συμφερόντων του Μπερνάρ Αρνό– αναβιώνοντας ένα εποχικό δρομολόγιο μεταξύ Λονδίνου και Βενετίας, το Venice-Simplon Express, το οποίο μάλιστα ενίοτε ακολουθεί την κλασική διαδρομή, μέσα δηλαδή από το περίφημο τούνελ Σιμπλόν των Άλπεων.
Η επιτυχία ήταν τόσο εκκωφαντική που ξύπνησε τον ανταγωνισμό.
Η επίσης γαλλική εταιρεία Accor αποφάσισε να μπει δυναμικά στο παιχνίδι των σιδηροδρόμων αναψυχής, βάζοντας ξανά στις ράγες το αυθεντικό, το ορθόδοξο «Orient Express», το οποίο σε λίγους μήνες θα ξεκινήσει ξανά το μακρύ ταξίδι των περίπου 2.250 χιλιομέτρων ανάμεσα στο Παρίσι και την Κωνσταντινούπολη.
Θρυαλλίδα για το επαναλανσάρισμα και την πολυδάπανη επένδυση της Accor έγινε ο τυχαίος εντοπισμός -συγκεκριμένα μέσω ενός βίντεο στο YouTube- το 2015 στα σύνορα της Πολωνίας με τη Λευκορωσία 17 βαγονιών της αυθεντικής αμαξοστοιχίας, που χρονολογούνται στη δεκαετία του ’30. Υπεύθυνος για την ανακάλυψη ήταν ο βιομηχανικός ιστορικός και αρχαιολόγος Αρτούρ Μετετάλ. Χρειάστηκαν δύο χρόνια διαπραγμάτευσης ώστε τα βαγόνια (12 κουπέ, 1 εστιατόριο, 3 σαλόνια και μία μηχανή), τα οποία βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ όσο θα υπέθετε κανείς δεδομένης της σκόνης του χρόνου, να περάσουν στην ιδιοκτησία του γαλλικού ομίλου. Ετσι άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για το εμβληματικό τρένο, το οποίο εντός του 2024 -χρονιά που συμπίπτει και με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι- θα τροχοδρομήσει ξανά.
Την ευθύνη για την ολική επαναφορά του Orient Express επωμίστηκε ο Γάλλος αρχιτέκτονας Μαξίμ ντ’Ανιάκ. Ηταν αρκετά δύσκολο να βρει την ισορροπία ανάμεσα στις τεχνικές προδιαγραφές, την ασφάλεια και την ταχύτητα, χωρίς να πληγώσει ή να θυσιάσει τον μύθο της αμαξοστοιχίας, αλλά κάποιος έπρεπε να το κάνει. «Από τα μπουλόνια και τα παξιμάδια με εντυπωμένο έμβλημα του Orient Express μέχρι τα κουπέ που έχουν επανασχεδιαστεί ως σουίτες, κάθε λεπτομέρεια του νέου τρένου θα δίνει τη δυνατότητα στον ταξιδιώτη να νιώσει και να ζήσει τη μεγαλοπρέπεια και τη χλιδή που έχει σφραγίσει την ιστορία του», εξηγεί ο ίδιος, βάζοντας μάλιστα τον επιθετικό προσδιορισμό «ακραία» πριν από τη λέξη «πολυτέλεια». Ναι, η απόφαση, κατά το κοινώς λεγόμενο, να το τερματίσουν είναι ειλημμένη.
Μάλιστα, η αναγεννημένη αμαξοστοιχία στην πραγματικότητα θα αναλάβει να σύρει το άρμα ενός πλήρους ταξιδιωτικού πακέτου ή καλύτερα εμπειρίας, την οποία η Accor έχει αποφασίσει να θεμελιώσει στον θρύλο του «Orient Express» -φυσικά με το αζημίωτο και πάντα παντρεύοντας την art deco αχλή με όσα ζητά η καλοπέραση και σηκώνει η τσέπη του σύγχρονου κοσμοπολίτη ταξιδευτή.
Εκτός από το τρένο στην αυθεντική διαδρομή Παρίσι – Κωνσταντινούπολη, προσεχώς θα προστεθούν και ξενοδοχεία που θα αναβιώνουν την ατμόσφαιρα των δεκαετιών του ’20 και του ’30, αλλά ακόμα και πλοία που θα προσφέρουν κρουαζιέρες που θα ζήλευε και ο Ηρακλής Πουαρό – και σίγουρα θα τον έκαναν να ξεχάσει μονομιάς τις επίμονες ναυτίες που λέγεται ότι τον ταλαιπωρούσαν στα ακτοπλοϊκά ταξίδια του.