Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Π. Δαλαμπούρα: Χάνει ο Μητσοτάκης το φεγγάρι κοιτώντας το δάχτυλο;

Η προσπάθεια χτισίματος του μεταρρυθμιστικού προφίλ του Μητσοτάκη χωλαίνει όμως στην υπόθεση Γεωργίου.

Οι πολιτικές σεζόν εδώ και χρόνια ξεκινούν αμέσως μετά τα μπάνια του λαού με την άνοδο των πολιτικών αρχηγών στην ΔΕΘ. Οι ομιλίες, οι εξαγγελίες και οι συνεντεύξεις τύπου ακλουθούν για καιρό ή ακόμη και εις το διηνεκές τους αρχηγούς χαρακτηρίζοντας σε πολλές περιπτώσεις την πορεία τους.

Ποιος θα ξεχάσει άλλωστε το Βατερλό της συνέντευξης τύπου του Καραμανλή το 2008 με την υπόθεση για το Βατοπέδι να μαίνεται στην επικαιρότητα και τη φράση «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» να καταγράφεται στην πολιτική ιστορία ως μία από εκείνες τις φράσεις που ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος θα έβαζε στην κατηγορία «πράγματα που ούτε λέγονται, ούτε γίνονται στην πολιτική..» Ποιος θα ξεχάσει την εμμονή του Γιώργου Παπανδρέου με τη φράση «λεφτά υπάρχουν» που πρωτοχρησιμοποιήθηκε στη συνέντευξη τύπου της ΔΕΘ το 2009 που έκτοτε τον ακολουθεί και εν πολλοίς αδικεί το μεταρρυθμιστικό έργο που έκανε ως Πρωθυπουργός. Για τον Αλέξη Τσίπρα και το διαβόητο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του 2014, έχουν νομίζω γραφτεί και ειπωθεί όλα οπότε δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις.

Η φετινή ΔΕΘ τελειώνει σαφώς με νικητές και ηττημένους. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θύμιζε σε τίποτα τον παλιό του εαυτό. Λες και επικοινωνιακό χάρισμα που αναμφίβολα τον χαρακτήριζε δεν υπήρξε ποτέ. Αυτός που πήρε ένα κόμμα από την αφάνεια του 3% και το έφερε στην εξουσία είναι η τρανή απόδειξη του πως τελικά με ένα μνημόνιο, πολλά ψέματα και περισσή αλαζονεία  μπορεί μέσα σε μήνες μπορεί να μεταφερθεί κανείς από την αποθέωση και τη δόξας στα βοσκοτόπια της ατίμωσης. Ίσως γιατί υπήρξαν στιγμές που τυφλωμένος από την εξουσία και το δήθεν «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» που εξανέμισε για πάντα, νόμισε πως ήταν φύσει γεννημένος για τις εξαιρέσεις και όχι για τους κανόνες. Έτσι νόμιζε πως θα πείθει εις το διηνεκές στο λαό ότι «ο γάιδαρος πετάει..» και αυτός θα τον πιστεύει επειδή ξεμπέρδεψε με το παλιό.

Η εμφάνιση Μητσοτάκη και στην ομιλία στους παραγωγικούς φορείς και στην συνέντευξη τύπου ήταν σαφώς πρωθυπουργική. Με εξαιρετικό στήσιμο,  προοδευτικό  προφίλ(«δεν θα ανεχτώ ρατσιστικές συμπεριφορές στην ΝΔ»)  χωρίς μεγάλη πλειοδοσία (τα 2 δις  στα οποία αποτιμώνται περίπου οι εξαγγελίες του είναι ανεκτά για αρχηγό Αξιωματικής Αντιπολίτευσης)και με ένα σύνθημα αρκετά ευφάνταστο για πολίτες (Συμφωνία αλήθειας) που μετά την κυβερνητική επωδό του ΣΥΡΙΖΑ δεν διατίθενται εύκολα να πιστέψουν σε τίποτα ξανά.

Η προσπάθεια χτισίματος του μεταρρυθμιστικού προφίλ του Μητσοτάκη χωλαίνει όμως στην υπόθεση Γεωργίου. Δεν γίνεται να υποβαθμίζεται το θέμα με αβρότητες του τύπου «θα λυθεί στη δικαιοσύνη..», καθώς οι πολιτικές του προεκτάσεις είναι σαφώς πολύ περισσότερες από όσες προσπαθεί να του αποδώσει. Και αυτό όχι γιατί ο Καραμανλής βρήκε την καλύτερη έξοδο διαφυγής από την εξουσία το 2009 με την αδημονία του Γιώργου Παπανδρέου να γίνει Πρωθυπουργός και είπε τότε να  πει την αλήθεια για τις ανάγκες της υστεροφημίας του, αλλά γιατί έως τότε είχε εκτινάξει το δημόσιο χρέος και είχε εκτροχιάσει τον προϋπολογισμό της χρονιάς σε ανεξέλεγκτα επίπεδα. Σε τι αποσκοπεί ο Μητσοτάκης αποφεύγοντας να μιλήσει για την ταμπακιέρα; Να μην εξοργίσει την πλευρά Καραμανλή. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως δεν ξέρω κάποιον καραμανλικό πολιτευτή της ΝΔ  που θα αρνιόταν την υπουργοποίηση, επειδή ο Μητσοτάκης  θα τολμούσε να αρθρώσει την ιστορική αλήθεια για το έλλειμμα του 2009. Αντιθέτως, ξέρω όμως πολλά στελέχη της Δημοκρατικής συμπαράταξης που έχουν κόκκινο πανί την υπόθεση και που δεν θα επέτρεπαν τη πιθανή μετεκλογική συνεργασία των δυο κομμάτων εξαιτίας αυτή της υπόθεσης. Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα του Μητσοτάκη  αυτή τη στιγμή δεν θα έπρεπε να είναι ποιους θα δυσαρεστήσει στη ΝΔ, αλλά πως θα δημιουργήσει ευρύτερες συναινέσεις στο κόμματα του δημοκρατικού τόξου ώστε να δημιουργηθούν κάποιες προϋποθέσεις μετεκλογικής τους συνεργασίας .

Γιατί είναι πρόδηλο ότι η αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν πρόκειται να υπάρξει. Όπως επίσης και ότι σε ενδεχόμενες επαναληπτικές εκλογές με την εφαρμογή της απλής αναλογικής ρυθμιστής θα είναι ξανά ο Τσίπρας. Άλλωστε στην πολιτική υπάρχει πάντα η μικρή και η μεγάλη εικόνα ή αλλιώς το φεγγάρι και το δάχτυλο. Το θέμα είναι λοιπόν ο Μητσοτάκης να κοιτάξει το φεγγάρι της απαλλαγής της χώρας από την εθνολαικιστική λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και να αψηφήσει το δάχτυλο του Καραμανλή…

(Visited 1 times, 1 visits today)