Η απόφαση του ΣτΕ ήταν εκκωφαντική. Επιβεβαίωσε ότι η χώρα παραμένει μια δυτική δημοκρατία αστικού τύπου με σαφή διάκριση εξουσιών. Επικύρωσε την αντίληψη ότι οι ανεξάρτητες αρχές διατηρούν την θεσμική κατοχύρωση του ρόλου που τους επιφυλάσσει το Σύνταγμα, και δεν μπορούν να γίνονται βορά στις επιδιώξεις ενός αλαζόνα υπουργού που επιβουλεύεται τις αρμοδιότητες τους , για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα προσωπικά ή πολιτικά συμφέροντα.
Η αρχική εκτίμηση ήταν ότι υπήρξε ένα ηχηρό ράπισμα στην κυβέρνηση και προσωπικά στο alter ego του Πρωθυπουργού, Νίκο Παππά. Η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης μετά την ανακοίνωση της απόφασης του ΣτΕ που θεώρει τον διαγωνισμό ως μη γενόμενο και απαιτεί η διαδικασία να επαναληφθεί από την αρχή από το ΕΣΡ, ήταν αποκαλυπτική για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. «Και οι κρίνοντες κρίνονται..» απεφάνθη η κυβερνητική εκπρόσωπος, «δεσμευτικές αλλά όχι σεβαστές οι αποφάσεις του ΣτΕ..», είχε δηλώσει ο γενικός γραμματέας Επικοινωνίας προκαταβάλλοντας την απόφαση του δικαστηρίου και από τότε και στο εξής μία πρωτοφανής επίθεση κατά της δικαιοσύνης εκτοξεύεται από παντού. Ο πυρήνας της ιδέας είναι σαφής: το ΣτΕ είναι ένα διεφθαρμένο σώμα ανώτατων δικαστών που προασπίζει τα συμφέροντα των καναλαρχών και της ΝΔ και όχι τα 15000 παιδιά που θα έχαναν τις θέσεις τους στους παιδικούς σταθμούς και τους 4000 νοσηλευτές που θα είχαν προσληφθεί με τα λεφτά των πλούσιων αεροπειρατών.
Η υπόρρητη αλήθεια είναι όμως ότι ίσως το γεγονός ότι κατέπεσε ο νόμος-έκτρωμα Παππά ίσως ήταν μία «κάποια λύσις» για την κυβέρνηση. Γιατί στην πραγματικότητα εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα η εφαρμογή του θα δημιουργούσε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα στο ΣΥΡΙΖΑ, από όσα θα έλυνε. Η προσπάθεια να ελεγχθεί η ενημέρωση με 4 κανάλια και όχι περισσότερα απέτυχε, το «ΣΥΡΙΖΑ ΤV» του συντρόφου Καλογρίτσα μετά τον οχετό των αποκαλύψεων για τα βοσκοτόπια, τις φοροδιαφυγές, την προνομιακή χρηματοδότησή του από την Τράπεζα Αττικής κατέρρευσε, ενώ οι χιλιάδες απολυμένοι εργαζόμενοι των ΜΜΕ ήταν βέβαιο ότι θα ήταν ένας διαρκής πονοκέφαλος για την κυβέρνηση, καθώς λόγω της φύσης της δουλειάς τους θα δημιουργούσαν συνεχώς φασαρίες.
Ενώ, τώρα; Η τόσο καθαρή απόφαση του ΣτΕ κατά του νόμου Παππά δίνει άλλον έναν εξωτερικό εχθρό, δυνατό και ισχυρό προς βρώση του μέσου Homo Syrizaous. Που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015 επειδή ήταν ένα αντισυστημικό κόμμα. Που ανέχτηκε ήδη μία στρατηγική υποχώρηση με την υπογραφή του Μνημονίου 3, αλλά που πότε δεν υιοθέτησε ιδεολογικά τα μνημονιακά μέτρα. Που έκανε μία στρατηγική υποχώρηση στη μάχη κατά της διαπλοκής, αλλά «το τζάμπα πέθανε». Ο τίτλος της «Αυγής» ήταν ενδεικτικός σήμερα: οι δικαστές δεν κυβερνούν. Θεμιτό , λοιπόν, αν χρειαστεί να γίνει η μάχη κατά της διαπλοκής και μάχη κατά της δικαιοσύνης.
‘Άλλωστε, στο βαθύ πυρήνα της κομμουνιστικής θεωρίας με την οποία γαλουχήθηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η ιδέα ότι «εγώ ή εσύ μπορεί να κάνουμε λάθος, το κόμμα ποτέ..». Οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε μπει εμπόδιο δρόμο μας, δεν θα είναι απλά παρά μία παράπλευρη απώλεια. Μπορεί ,λοιπόν, να χάθηκε μία μάχη κατά της διαπλοκής, θα γίνει όμως μία στρατηγική αναδίπλωση, ενώ ο πόλεμος όμως με τη δικαιοσύνη και τους θεσμούς μόλις άρχισε..
Δυστυχώς, η εξουσία φαίνεται ότι γοήτευσε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και δεν διατίθενται να την παραδώσουν έτσι εύκολα. Ούτε παραίτηση Παππά, ούτε εκλογές, ούτε τίποτα. Μάχες χαρακωμάτων κατά της αντιπολίτευσης, κατά του ΣτΕ, κατά της διάκρισης των εξουσιών, κατά της δικαιοσύνης, αρκεί να μην χαθεί το ιερό δισκοπότηρο της εξουσίας και της καρέκλας. Και εδώ αρχίζει ο κίνδυνος. Γιατί όταν η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός, η διάλυση είναι πλέον βέβαιη. Μέχρι να φύγουν λοιπόν, εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να κάνουμε υπομονή. Άλλωστε, η ιστορία δεν γράφεται από τους πρόσκαιρα ισχυρούς, αλλά από αυτούς που άντεξαν στη βαρβαρότητα.