Η “πρώτη φορά Αριστερά”, μέσα από τα “προτσές” του κ. Μπαλτά, έβαλε την Παιδεία και την εκπαιδευτική διαδικασία στο στόχαστρο μίας ισοπεδωτικής στρατηγικής για την πνευματική και πολιτιστική άλωση της ελληνικής κοινωνίας.
Γράφει η Νεφέλη Ουρανού
Η “δεύτερη φορά Αριστερά”, με επικεφαλής τον ινστρούκτορα της «Αυγής» κ.Φίλη, βρίσκεται αντιμέτωπη με την πεζή πραγματικότητα της ελληνικής εκπαίδευσης: έναρξη της σχολικής χρονιάς, κενές θέσεις εκπαιδευτικών στα σχολεία, ελλείψεις σε υποδομές, καταλήψεις, εξεταστικές, χαμένες ώρες διδασκαλίας, κλπ, κλπ…
Σε μία απέλπιδα προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης αλλά και του διαλόγου για την παιδεία (Αριστεία και όχι μόνο) που εκκρεμεί ήδη από την εποχή της “πρώτης Αριστεράς”, η παλιννοστήσα Κυβέρνηση επιστράτευσε ένα προσφιλές της επικοινωνιακό τέχνασμα: τη συζήτηση για τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Σηκώνοντας τον γνωστό κουρνιαχτό, δημιούργησε θέμα εκ του μη όντος, «άπλωσε» τον «τραχανά» του προαιρετικού ή υποχρεωτικού μαθήματος θρησκευτικών και – με περισσή δειλία και πανικό – τον μάζεψε αμέσως μόλις η Εκκλησία της Ελλάδος ύψωσε τους τόνους.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: έχοντας περάσει πια – προ πολλού – την ηλικία της εφηβικής επανάστασης και μετεφηβικής αποστροφής για κάθε μορφή παραδοσιακής διδασκαλίας στα σχολεία, με την (υποτιθέμενη) ωριμότητα που χαρίζουν μερικές δεκαετίες περισσότερες, αλλά και την (πιθανολογούμενη) νηφαλιότητα που προσδίδει η χρονική απόσταση, θα έλεγα πως η γιαγιά μου είχε δίκιο όταν με νουθετούσε «στη ζωή, ό,τι μαθαίνεις, καλό είναι». Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για τα θρησκευτικά. Υπό τον όρο του μη προσηλυτισμού, της ψύχραιμης διδασκαλίας του περιεχομένου των θρησκειών, με προφανή την μεγαλύτερη έκταση στην επικρατέστερη στην Ελλάδα, αλλά και την αναθεώρηση του περιεχομένου και του τρόπου διδασκαλίας, με βάση τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις ανάγκες των παιδιών. Σε τελική ανάλυση, καλύτερα να μαθαίνουν τα παιδιά μας όσα διδάσκει η θρησκεία από επίσημα συγγράμματα και ειδικούς παιδαγωγούς, παρά από τις δοξασίες και τις ιδεοληψίες ακατάλληλων επαγγελματιών άλλων κλάδων. Προαιρετικά. Και ως εδώ.
Όμως, είναι αυτό άραγε το πρόβλημα της σύγχρονης παιδείας; Είναι αυτό το διαχρονικό πρόβλημα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος; Όχι. Απλώς, αυτό είναι το ευκολότερο προπέτασμα καπνού, για να κρύψει μία πολιτική ηγεσία τη φτώχεια της σε ιδέες, προτάσεις, μέσα, πολιτική βούληση να κάνει την παιδεία καλύτερη: Πίσω από αυτό το προπέτασμα καπνού, κρύβεται η απαλλοτρίωση της αριστείας, η ισοπέδωση της δημιουργικότητας, η διαιώνιση της παπαγαλίας, η βδελυγμία προς την αξιοκρατία, η εξυπηρέτηση της μετριότητας με την αποφυγή κάθε αξιολόγησης, η συμπίεση της κουλτούρας μίας κοινωνίας προς τα κάτω. Μία κοινωνία ημιμαθής, είναι μία κοινωνία καταδικασμένη να ξύνει τον πάτο του μέλλοντος. Οι θεράποντες της μετριότητας σήμερα βολεύονται να φλυαρούν για θρησκείες, θεούς, είδωλα, δοξασίες, αντί να προβληματιστούν γιατί, εν έτει 2015, ένας σαραντάρης αστός, από εύπορη οικογένεια, πτυχιούχος ενός από τα μεγαλύτερα ΑΕΙ της χώρας (με καλή κατάταξη στην ευρωπαϊκή κλίμακα), που μεσουρανεί στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας, αδυνατεί να εκφραστεί στοιχειωδώς στα αγγλικά. Γιατί το αντιδραστικό εκπαιδευτικό του σύστημα δεν του παρείχε αυτό το θεμελιώδες εφόδιο.
Ας μην πέφτουμε σε τόσο εύκολες παγίδες. Οι πολίτες πλέον ξέρουν. Οι σημερινοί γονείς, μάθαμε θρησκευτικά στο σχολείο – κακήν κακώς, όπως και ιστορία, αρχαία, λατινικά, μαθηματικά, φυσική, χημεία, ελάχιστη γεωγραφία, καθόλου καλλιτεχνικά ή μουσική – και ξένες γλώσσες στο φροντιστήριο. Έχουμε γνώση και άποψη. Ξέρουμε καλά και τις αιτίες και τις συνέπειες. Α, και, μέσα από αυτή την εκπαίδευση, μάθαμε να αγαπάμε την Αριστερά. Να την εξιδανικεύουμε. Τουλάχιστον για τη φιλελεύθερη και ποιοτική παιδεία που υποτίθεται που πρεσβεύει για όλους, για όλα τα παιδιά.
Κύριε Υπουργέ, θα καταρρίψετε και αυτόν τον αστικό μύθο της νεότερης Ελλάδας;