Στη ζωή όπως και στην πολιτική φτάνεις κάποια στιγμή στο σημείο 0. Σε εκείνο το σημείο δηλαδή που εάν το περάσεις, δεν υπάρχει επιστροφή. Εκείνο το σημείο στο οποίο ήταν η χώρα, όταν χρεοκοπημένη και εκτός προγράμματος διχαζότανε για ένα δημοψήφισμα χωρίς το παραμικρό νόημα.
Ομολογουμένως κάπου εκεί, ο Τσίπρας έκανε την προσωπική του υπέρβαση. Συνειδητοποίησε -έστω και αργά- ότι είναι προτιμότερη η διαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ και η στροφή στο ρεαλισμό, παρά η ανατίναξη του κράτους και η ασύντακτη χρεοκοπία. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος του το αναγνώρισε και του έδωσε την εξουσιοδότηση να φέρει μία συμφωνία που θα κρατούσε τη χώρα στην Ευρώπη και στο ευρώ. Η αναγνώριση αυτή μεταφράστηκε στον εντυπωσιακό αριθμό των 251 βουλευτών που έδωσαν με την ψήφο τους στήριξη στον Έλληνα πρωθυπουργό, δίνοντας παράλληλα και στους δανειστές το μήνυμα πως στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, η πολιτική ηγεσία αποφάσισε να κάνει αυτό που δεν έκανε τα πέντε τελευταία χρόνια. Να ξεπεράσει τον ύφαλο της κρίσης με εθνική σύμπνοια και ομοψυχία. Να κάνει πράξη αυτό που έκανε και η Κύπρος και η Πορτογαλία.
Η επίτευξη αυτής της -κακής ομολογουμένως- συμφωνίας και της διάσωσης της χώρας από το τσουνάμι της ασύντακτης χρεοκοπίας, ήταν το πρώτο θετικό δείγμα.
Όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης φαίνεται πως βάζουν πλάτη στον Πρωθυπουργό και θα ψηφίσουν κατ αρχήν τους πρώτους εφαρμοστικούς νόμους που απαιτούνται για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για το νέο δάνειο.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά η συναίνεση δεν είναι κάτι που χρωστά η αντιπολίτευση στον Τσίπρα. Κάθε άλλο. Τη συναίνεση τη χρωστά στη χώρα όλο το πολιτικό σύστημα που την έφερε ως εδώ.
Δυστυχώς δεν μπορώ να ξεχάσω, ακόμη κι αν προσπαθώ να παραβλέψω, τον πολιτικό αμοραλισμό με τον οποίο φέρθηκε ο Τσίπρας ως αρχηγός της Αντιπολίτευσης.
Αυτός ο ίδιος που προέτρεπε τους τότε κυβερνητικούς βουλευτές σε αποστασία με αντάλλαγμα για το αντιμνημονιακό τους φρόνημα μία θέση στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτός που -σύμφωνα με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο- έσυρε τη χώρα σε δημοψήφισμα, γιατί ήξερε πως αν έφερνε τη συμφωνία Γιουνκέρ στη Βουλή -ή κάποιο προσχέδιο αυτής τελοσπάντων- , αυτή δεν θα περνούσε από τους βουλευτές της συμπολίτευσης και άρα πρακτικά η δεδηλωμένη θα χανότανε.
Η δεδηλωμένη που τελικά χάθηκε την Παρασκευή το βράδυ, καθώς 17 βουλευτές της συμπολίτευσης είτε απείχαν, είτε καταψήφισαν, είτε ψήφισαν παρών. Αυτό όμως συγκαλύφθηκε με τις ψήφους της αντιπολίτευσης.
Στο μεταξύ, υποτίθεται ότι σύμφωνα με τον κώδικα δεοντολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, οι βουλευτές που διαφωνούν με την κεντρική γραμμή του κόμματος θα πρέπει να παραιτούνται και να παραδίδουν την έδρα τους. Είναι σαφές πως μετά και τις πύρινες δηλώσεις για «μνημονιακά κρεματόρια» του αρχηγού της Αριστερής Πλατφόρμας, αυτός καθώς και οι περίπου 30 βουλευτές που τον ακολουθούν θα έπρεπε ήδη να είχαν παραιτηθεί. Η έλλειψη όμως κάθε πολιτικής ηθικής είναι σαφές ότι δεν αφορά μόνο τους κομματικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επιδρά και σε επίπεδο εσωκομματικών διευθετήσεων.
Μέσα σε όλα αυτά, ακούστηκε σήμερα και η νέα κυβερνητική γραμμή άμυνας, είτε δια στόματος Φίλη είτε δια στόματος Καμμένου. Στη χώρα επιχειρείται λέει πραξικόπημα. Επειδή πιθανολογείται κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Επειδή πιθανολογείται ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές δεν θα ψηφίσουν τα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές για την έναρξη της νέας διαπραγμάτευσης. Επειδή τα μέτρα για να υπερψηφιστούν, θα τα ψηφίσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Επειδή δηλαδή οι κυβερνητικοί βουλευτές θα ρίξουν την κυβέρνηση. Αυτό μεταξύ των έλλογων όντων ονομάζεται αποστασία και όχι πραξικόπημα πάντως.
Η ψυχιατρική αναφέρει ότι συνήθως κατασκευάζουμε εξωτερικούς εχθρούς, τους οποίους και μαχόμαστε λυσσαλέα, επειδή φοβόμαστε πολύ για μας μέσα μας. Ειλικρινά κάποια τέτοια εξήγηση θα πρέπει να δοθεί πια. Ψυχιατρική.
*Η Πέννυ Δαλαμπούρα είναι ειδικευόμενος ιατρός και μέλος της ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ