Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν υψηλές ελπίδες για αλλαγή της γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη μετά τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής.
Εξαιτίας των γερμανικών εκλογών τους τελευταίους μήνες όλα τα σημαντικά θέματα είχαν μπει σε αναμονή. Από την Αθήνα μέχρι τη Λισαβόνα και από το Παρίσι μέχρι τη Ρώμη, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αναμένουν από το Βερολίνο να κινηθεί πιο γρήγορα στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής τραπεζικής ένωσης και να υιοθετήσει μία πολιτική με μεγαλύτερη έμφαση στην ανάπτυξη και την καταπολέμηση της ανεργίας.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι εκτιμούν ότι η Άνγκελα Μέρκελ θα επανεκλεγεί για τρίτη θητεία και πολλοί ελπίζουν ότι θα σχηματίσει κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού με τους κεντροαριστερούς Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι θεωρούνται πιο φιλοευρωπαϊστές και υπέρ της ανάπτυξης σε σχέση με το σημερινό κεντροδεξιό κυβερνητικό εταίρο FDP.
Όμως υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να απογοητευθούν, σημειώνει το Reuters.
«Όποιος και να εκλεγεί, οι περιορισμοί που αντιμετώπισε η Μέρκελ θα παραμείνουν οι ίδιοι για οποιαδήποτε γερμανική κυβέρνηση» λέει η Γαλλίδα ευρωβουλευτών των Φιλελευθέρων Sylvie Goulard. Το τριπλό εμπόδιο της κοινοβουλευτικής κυριαρχίας, της εχθρικής κοινής γνώμης και του άγρυπνου συνταγματικού δικαστηρίου θα συνεχίσει να στέκεται μπροστά σε κάθε επιθυμία της Γερμανίας να μοιράζεται περισσότερες ευρωπαϊκές υποχρεώσεις.
Η Μέρκελ και ο Σοσιαλδημοκράτης αντίπαλος της Πέερ Στάινμπρουκ ελάχιστα αναφέρθηκαν στην ευρωπαϊκή και εξωτερική πολιτική στη μοναδική τους τηλεμαχία, παρά μόνο για να συμφωνήσουν ότι η Γερμανία δεν πρέπει να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία.
Από τη στιγμή που η επιβίωση του ενιαίου νομίσματος δεν απειλείται πλέον και οι χρηματοπιστωτικές αγορές είναι ήρεμες προς το παρόν, οι ειδικοί αναμένουν ότι η Μέρκελ θα επιμείνει στην τακτική των «μικρών βημάτων» προς την κατεύθυνση της ενσωμάτωσης της Ευρωζώνης, εκτός εάν ξεσπάσει ξανά μία μεγάλη κρίση.
Η ανάγκη για περαιτέρω οικονομική βοήθεια σε Ελλάδα, Πορτογαλία και πιθανόν Ιρλανδία, θα προκαλέσει πολύ γκρίνια στο Βερολίνο. Η απογοήτευση για τη χρόνια πολιτική αστάθεια στην Ιταλία και τη γαλλική αποστροφή σε φιλελεύθερες οικονομικές μεταρρυθμίσεις θα εξακολουθήσει να σιγοκαίει.
Ενδεχομένως εξίσου σημαντική με το αποτέλεσμα των εκλογών να είναι για τον καθορισμό της ευρωπαϊκής πολιτικής η απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου τον επόμενο μήνα σχετικά με το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το οποίο είχε λειτουργήσει ως αντίδοτο στην κρίση ότι ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι το ανακοίνωσε πέρυσι.
Το δικαστήριο δεν αναμένεται να το ανακηρύξει παράνομο, αλλά μπορεί να θέσει προϋποθέσεις που θα καθιστούν δύσκολη την εφαρμογή αυτής της πολιτικής.
«Η Γερμανία θα χτίσει την Ευρώπη με το δικό της ρυθμό και με τους δικούς της όρους. Οι υπόλοιποι πρέπει αυτό να το καταλάβουν και να το καταπιούν. Εάν προσπαθήσουν να μας πιέσουν, θα πάρει περισσότερο χρόνο», δηλώνει η Ulrike Guerot του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τις Διεθνείς Σχέσεις.
«Το Βερολίνο θα συνεχίσει να απαιτεί δεσμευτικό ευρωπαϊκό έλεγχο πάνω στους εθνικούς προϋπολογισμούς και κοινοβουλευτική έγκριση για χρηματοδοτήσεις στην Ευρωζώνη», προσθέτει.
Η πρόοδος θα είναι αργή και γιατί οι Γερμανοί έχουν διαφορετική αντίληψη για τις αιτίες και τον τρόπο αντιμετώπισης της ευρωκρίσης. «Εμείς οι Γερμανοί μιλάμε για σεβασμό των κανόνων και της συνταγματικής νομιμότητας. Οι Γάλλοι μιλούν για ανάγκη ευρωπαϊκής στρατηγικής και αλληλεγγύης. Οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι μιλούν για εξισορρόπηση της οικονομίας», σχολιάζει η Guerot .
Οι περισσότεροι Γερμανοί συμφωνούν με την οπτική της Μέρκελ ότι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πρέπει απλά να μιμηθούν το γερμανικό μοντέλο δημόσιας και ιδιωτικής λιτότητας στο εσωτερικό και ανταγωνιστικότητας στο εξωτερικό για να λύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα. Ελάχιστη ή καθόλου διάθεση έχουν να αναγνωρίσουν ότι το οικονομικό μοντέλο της Γερμανίας, που βασίζεται στις εξαγωγές, την υπερβολική αποταμίευση και τη μειωμένη εσωτερική ζήτηση.
Ορισμένοι αναλυτές στη Γερμανία περιμένουν μία αλλαγή πολιτικής εάν οι Σοσιαλδημοκράτες ή οι Πράσινοι συμμετάσχουν σε κυβέρνηση, αλλά μόνο στο εσωτερικό της χώρας , όπου υπάρχει υστέρηση σε επενδύσεις σε υποδομές, παιδεία και έρευνα.