Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον
Δεν αντέχει ο Βενιζέλος; Δεν αντέχει, λέει, άλλα δημοσιονομικά μέτρα ούτε η κοινωνία (διαπίστωση…) ούτε το πολιτικό σύστημα (δηλαδή ο ίδιος, αν και το κόμμα του «παραμένει παράγοντας σταθερότητας της κυβέρνησης», αλλά μέχρι πότε;).
Καλό κι αυτό. Μα αυτός δεν είναι που, δις την εβδομάδα αυτή, υπερασπίστηκε την πολιτική την οποία έχει επιλέξει ως την καταλληλότερη και ασφαλέστερη για έξοδο από την κρίση; Δεν είναι αυτός που κατακεραυνώνει τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι δημοκοπούν προβάλλοντας το αδιέξοδο του προγράμματος επιτήρησης, απομύζησης και εξαθλίωσης της κοινωνίας; Δεν είναι αυτός που καγχάζει όποιον τολμά να διατυπώσει αγωνία, θλίψη και αγανάκτηση για όσα συμβαίνουν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και των προαστίων της, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, του Βόλου, των Ιωαννίνων, της Λάρισας, του Ηρακλείου, της Ιερισσού και των Σκουριών;
Αυτός είναι, δεν υπάρχει αμφιβολία. Μόνο που αισθάνεται την ανάγκη, τέτοιες ώρες που συναντά την Τρόικα, να δείχνει και σκληρός διαπραγματευτής, μαχητής των Θερμοπυλών την ώρα που πέφτει. Αλλά δεν φυλάσσει Θερμοπύλες ο άτυχος σε όλες τις επιλογές του κατά την πολιτική καριέρα του Βενιζέλος. Το θρόνο του φροντίζει και τα τέσσερα πόδια που τη στηρίζουν. Αγωνιά μην πέσει και τσακιστεί. Μην καταστεί αντικείμενο χειρότερων αποδοκιμασιών και από αυτές που δοκιμάζει ο Πάγκαλος. Μην αφήσει πίσω του βαρύτερη κληρονομιά και από αυτήν που άφησε πίσω του ο γιος του ιδρυτή του κόμματος του οποίου τώρα ηγείται.
Είναι το λουδοβίκειο σύνδρομο που τον διαπερνά. Δεν αγωνιά για το δίκαιο, για την ευνομία, την κοινωνική ισορροπία, την προκοπή, την ανάπτυξη του τόπου τον οποίο υπηρετεί, την προάσπιση της τιμής της πατρίδας. Δεν αγανακτεί για την απάνθρωπη συλλογή φόρων που θρέφουν τα θησαυροφυλάκια της Εσπερίας, την πείνα των υπηκόων (του), τους θανάτους από την πλημμελή παροχή της δημόσιας υγείας ή την έλλειψη θέρμανσης καταχείμωνο. Δεν συγκλονίζεται από τις αυτοκτονίες των απελπισμένων. Ταράζεται από το, ορατό πλέον δια γυμνού οφθαλμού, ενδεχόμενο να τσακιστεί από το θρόνο του.
Αυτό είναι που δεν αντέχει ο ηγέτης του υπολοίπου του όλου του ΠΑΣΟΚ. Και «το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον».
Γρηγόρης Ρουμπάνης, ανταποκρινόμενος στο φίλο του Άγγελο Μόσχοβα.