Ο Σωτήρης Παπαγεωργιου ειναι 27 ετών και ζει στην πόλη της Καρδίτσας. Πρόσφατα ανακυρήχθηκε ως υπ. Διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στον ιδιωτικό τομέα και αποτελεί ισότιμο εταίρο της κατασκευαστικής εταιρείας ΜΕΤΩΝ consulting and construction.
Στο παρελθόν αποφοίτησε απο το τμήμα ελληνικής φιλολογίας Α.Π.Θ και στη συνεχεια μετεκπαιδεύτηκε στο τμήμα φιλοσοφίας και παιδαγωγικής Α.Π.Θ ολοκληρώνοντας τον μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών στον τομέα της κοινωνικής και πολιτικής φιλοσοφίας.
Με το πέρας των σπουδών του εργάστηκε ως ειδικός επιστήμονας- ξεναγός στο πολεμικό μουσείο Θεσσαλονίκης.
Στη συνέχεια μετέβη στην Αθήνα για να αναλάβει καθήκοντα ειδικού συμβούλου στο σώμα επιθεώρησης εργασίας του υπουργείου εργασίας, όπου προσέφερε τις υπηρεσίες του για 1,5 χρονο.
– Κατά τη γνώμη σου η πρόταση που υπερασπίζεστε αποτελεί ανάγκη; Μήπως είναι πυροτέχνημα; Έχει ημερομηνία λήξης;
Από το 2012 και μετά, είχε αναπτυχθεί στους κόλπους της κεντροαριστεράς μία έντονη διάθεση ενδοσκόπησης και εσωτερικής αναζήτησης. Το γεγονός αυτό λειτούργησε θετικά, διότι αφύπνισε ανθρώπους του χώρου αλλά και κρίσιμες μάζες προς μία κατεύθυνση, την επανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Η ανάληψη προσπαθειών και πρωτοβουλιών με στοχοπόρευση την ανασύσταση της παράταξης καλλιεργούσε προσδοκίες. Σε ορισμένες, μάλιστα, συμμετείχα προσωπικά ως αν. Γραμματέας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, στην πλειοψηφία τους αποδείχθηκαν πυροτεχνήματα. Βασική αιτία της βραχείας ημερομηνίας λήξης όλων αυτών των προσπαθειών, αν εξαιρέσουμε τις λογικές της περιχαράκωσης και των αγκυλώσεων του κοντινού παρελθόντος, αποτέλεσε η ανάγκη για “αυτομαστίγωμα “. Μια ανάγκη που εξέθρεψε την ηττοπάθεια ,η οποία μεγάλωνε μέρα με τη μέρα μπροστά στη σπέκουλα ασύστολων ψευδών και λαϊκισμών της τότε αντιπολίτευσης. Σήμερα, τα πράγματα είνα διαφορετικά. Κανείς πλέον μετά την πλήρη αποτυχία της τωρινής κυβέρνησης δεν μπορεί να χρυσώσει το χάπι στο ελληνικό λαό. Το “απόστημα του λαϊκισμού” έσπασε, μπήκε οριστικά στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας”. Η ανασυγκρότηση του χώρου της κεντροαριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού αποτελεί αναγκαιότητα για τον τόπο. Κι αυτή η προσπάθεια μπορεί να είναι νικηφόρα. Οφείλει να είναι νικηφόρα διότι έχει την ειδοποιό διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες. Αρνείται τις μηχανιστικές και οργανωτίστικες λογικές του παρελθόντος της ήττας, κι επιδιώκει να πορευτεί με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που μπορούν να προσδώσουν οι δυναμικές ομάδες της κοινωνίας. Η νέα αυτή προσπάθεια δεν λειτουργεί πίσω από κλειστές πόρτες. Αντιθέτως, συνομιλεί και αφουγκράζεται την κοινωνία καλώντας τη να ανασυνθέσει τη ταυτότητα της παράταξης που είχε ανέκαθεν ως βασικό της στοιχείο το ρόλο του « εγγυητή της εθνικής σταθερότητας».
-Είναι εύκολο να πείσετε ότι επαγγέλεστε το καινούριο όταν υπάρχει η σκιά του παλιού στην πρόταση αυτή;
Η νέα αυτή προσπάθεια δεν έχει ως αυτοσκοπό να πείσει πως αποτελεί το καινούριο. Δεν ευαγγελίζεται την παρθενογένεση και δεν την έχει ανάγκη. Είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από προφανές πως οι ιδέες δεν έχουν “ρυτίδες”. Οι πρακτικές των αυθαίρετων γενικεύσεων και της υπεραπλούστευσης αδυνατούν να οδηγήσουν σε αληθή συμπεράσματα.Το σύνθημα της ρήξης του νέου απέναντι στο παλιό μπορεί να φαντάζει ελκυστικό, σίγουρα όμως δεν συνίσταται σε αυτό η ουσία των πραγμάτων. Δεν μπορεί κάποιος να πιστεύει, χωρίς να ευφυολογεί,πως σύσσωμο το παλαιό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων, ενώ όλο το εκκολαπτόμενο αριστεύει. Στόχος του εγχειρήματος δεν είναι να βρεθεί ένα φανταχτερό περιτύλιγμα στο οποίο θα κρυφτεί κάθε λάθος του παρελθόντος. Δεν επιζητά να βαπτιστεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να εξαγνιστεί. Η κεντροαριστερά σ” αυτό τον τόπο πληρώνει,και μάλιστα ακριβά, όλα τα κακώς κείμενα της μεταπολίτευσης. Δεν κρύβεται πίσω απ το δάχτυλό της, αλλά επιτέλους, έπαψε και να αυτομαστιγώνεται. Το κάλεσμα για την ανασυγκρότηση του δημοκρατικού σοσιαλισμού στην Ελλάδα, στηρίζεται στην αλληλεγγύη των γενεών. Προκρίνει την ενότητα ανάμεσα στις κοινωνικές δυνάμεις κι όχι το διχασμό αυτών. Επιδιώκει να μπολιάσει την εμπειρία αλλά και την ποιότητα του παλιού, με την ορμή και τη φρεσκάδα του νέου. Σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.
– Το δείγμα γραφής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έχει απογοητεύσει τον κόσμο ίσως κάποιους τους έχει απωθήσει για την Αριστερά. Κατά πόσο πιστεύεις ότι υπάρχει μέλλον γι αυτό το πείραμα και δεν ανατέλλει το άστρο της Κεντροδεξιάς με τον Κυριάκο Μητσοτάκη;
Μεταξύ των δύο κομμάτων, που συνιστούν σήμερα έναν μεσαίου τύπου επίπλαστο δικομματισμό, προκύπτει ένα μεγάλο κενό. Το κάλεσμα για την ανασυγκρότηση της παράταξης απευθύνεται σε όλες αυτές τις κοινωνικές μονάδες που αδυνατούν να στοιχηθούν αφενός πίσω από τον νεοφιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη κι αφετέρου πίσω από τον αναξιόπιστο λαϊκιστή Αλέξη Τσίπρα. Η εθνική γραμμή της χώρας, είναι η σταδιακή επαναδιαπραγμάτευση και απαγκίστρωση από το Μνημόνιο, με σίγουρα και σταθερά βήματα. Οποιαδήποτε άλλη στρατηγική μοιάζει περισσότερο με σενάριο επιστημονικής φαντασίας αν αναλογιστεί κανείς την ποιότητα στις δομές, την παραγωγική βάση της χώρας και την εξάρτησή της από τρίτους. Πάνω σε αυτή τη βάση θα μπορούσε κανείς να πει πως ούτε με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας αλλά ούτε και με το ΣΥΡΙΖΑ “πλέον” μας χωρίζει τελικά και η άβυσσος. Ωστόσο, δεν μπορούν να αποσιωπηθούν οι μεγάλες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές που προκύπτουν. Ο νεοσυντηρητισμός, πολιτικά, κι ο νεοφιλελευθερισμός, οικονομικά, βασικά στοιχεία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ του κ. Μητσοτακη, αποτελούν σημασίες και νοήματα τα οποία δεν έχουν χώρο στην προσπάθεια της ανασύστασης της παράταξης. Από την άλλη η δαιδαλώδης αναξιοπιστία, ο τερατώδης λαϊκισμός και η πλήρη αναντιστοιχία λόγων και έργων αποτελούν ζητήματα που καθίστανται επί της αρχής η διαχωριστική “κόκκινη” γραμμή που χωρίζει την κεντροαριστερά από το ΣΥΡΙΖΑ του κ.Τσίπρα. Για την κεντροαριστερά δεν είναι αυτοσκοπός η πολιτική ηγεμονία. Η παράταξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού σ” αυτό τον τόπο επιδιώκει να προσδώσει στον ελληνικό λάο το όραμα για μια Ελλάδα διαφορετική. “Ο αγώνας θα είναι δύσκολος μα και όμορφος”