Χωρίς την παρουσία γιατρού και μέσα στις λάσπες
Η Ειδομένη έχει μετατραπεί σε έναν απέραντο λασπότοπο όπου 14.000 πρόσφυγες αναγκάζονται να θάψουν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Οι συνθήκες που επικρατούν στον καταυλισμό είναι άθλιες, καθώς η βροχή των τελευταίων ημερών έχει φτάσει την κατάσταση σε οριακό σημείο και πλέον τίθεται κίνδυνος για τη ζωή των ανθρώπων.
Και η χθεσινή νύχτα ήταν δραματική. Η βροχή δεν σταμάτησε να πέφτει, πλημμυρίζοντας σκηνές και παρασύροντας ή καταστρέφοντας τα λιγοστά πράγματα που έχουν απομείνει πια στους ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους. Πρόσφυγες αλλά και μέλη των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων πάλευαν όλη τη νύχτα για να προστατεύσουν κυρίως τα παιδιά από τη βροχή, τα λασπόνερα και το κρύο μεταφέροντας ορισμένες από τις σκηνές σε πιο προστατευμένα σημεία.
Μέσα στις λάσπες, ο φωτογραφικός φακός των διεθνών πρακτορείων που στέλνει την εικόνα σε όλη την υφήλιο, «συλλαμβάνει» το θαύμα της ζωής: Ένα νεογέννητο, ένα βρέφος μόλις λίγων ημερών, μπορεί και ωρών, μέσα στις λάσπες… Η μητέρα σε σκηνή, από εκείνες που έδερνε η βροχή μερόνυχτα… Μια ηλικιωμένη γυναίκα το κρατά σφιχτά και το ξεπλένει, ενώ ένας άντρας μ” ένα μπουκάλι ρίχνει νερό, έξω στο κρύο, Μάρτη μήνα, στην Βόρεια Ελλάδα… Μια από τις δεκάδες εικόνες που μας αφήνουν άφωνους…
Την ίδια στιγμή οι άθλιες συνθήκες, που επικρατούν έχουν ως αποτέλεσμα δεκάδες παιδιά να έχουν μεταφερθεί στο νοσοκομείο του Κιλκίς με λοιμώξεις, ενώ εθελοντές γιατροί αλλά και κλιμάκια του ΚΕΕΛΠΝΟ δίνουν «μάχη» για να μην εμφανιστούν επιδημίες. Μόνο τις τελευταίες τρεις ημέρες, 70 παιδιά από τον καταυλισμό έχουν διακομιστεί στο νοσοκομείο του Κιλκίς με λοιμώξεις του αναπνευστικού και γαστρεντερίτιδες. Τα άρρωστα παιδιά θα μεταφέρονται πλέον και στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης καθώς οι εγκαταστάσεις στο Κιλκίς δεν επαρκούν για τη νοσηλεία τους.
«Εδώ ζούμε έναν δεύτερο πόλεμο» μονολογεί ηλικιωμένη Σύρια, που ακουμπώντας στο μπράτσο του συζύγου της προχωρά προς την τεράστια ουρά προσφύγων που έχει σχηματιστεί εκεί, όπου γίνεται η διανομή φαγητού, στον καταυλισμό της Ειδομένης.
«Δίνουμε μάχη για ένα πιάτο φαγητό, μάχη για μια σκηνή, για να μπορέσουμε να βάλουμε από κάτω το κεφάλι μας. Κουβαλάω πολλά χρόνια πάνω μου και όλα αυτά είναι πολύ δύσκολα για μένα. Έφυγα κυνηγημένη από την πατρίδα μου κι έχω κολλήσει εδώ. Στη λάσπη, το κρύο, το αδιέξοδο…» λέει η Χάλα, που θέλει, όπως πολλοί ομοεθνείς της, να πάει στη Γερμανία. Εκεί, την περιμένει ήδη ο γιος της, ο οποίος ήταν από τους «τυχερούς» που κατάφερε να περάσει τα σύνορα πριν από περίπου έναν χρόνο.