«Τι άλλο θέλετε τέλος πάντων από εμάς, κύριε Τόμσεν; Μήπως να ξαπλώσει μπροστά σας ο Πρωθυπουργός και να σας κάνει δέκα push-ups για να ευχαριστηθείτε;»
Η συγκεκριμένη φράση, που συνδυάζει την αποφασιστικότητα που βασίζεται στη γνώση και τη διαπραγματευτική δεινότητα που εδράζεται στο πολιτικό αισθητήριο, αποδίδεται στον Σταύρο Παπασταύρου.
Και αν και χρονολογείται από τη μνημονιακή περίοδο των διαπραγματεύσεων με τους «τροϊκανούς», περικλείει ίσως με τον καλύτερο τρόπο τη φιλοσοφία του νέου Υπουργού Επικρατείας της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, αρμόδιου για θέματα στρατηγικού σχεδιασμού, επικοινωνίας και νομοτεχνικού έργου. Ο οποίος, δίπλα στους Γιάννη Μπρατάκο, Άκη Σκέρτσο και Μάκη Βορίδη (με τον οποίο είχε «ομηρικούς» καυγάδες στο Κολλέγιο Αθηνών, λόγω διαφορετικών τότε ιδεολογικών πεποιθήσεων), θεωρείται ως ο νέος ισχυρός άνδρας του Μεγάρου Μαξίμου και ένας από τους «σωματοφύλακες» του μεγάλου νικητή των διπλών εκλογών.
Ο Σταύρος Παπασταύρου, με την απόφαση αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, πέρα από τον καταλυτικό ρόλο που αποκτά στον πυρήνα του κυβερνητικού σχήματος και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων στην κορυφή του επιτελικού κράτους, πραγματοποιεί ένα θριαμβευτικό για πολλούς και σε κάθε περίπτωση απολύτως θεσμικό comeback σχεδόν μετά από μια δεκαετία αφότου διετέλεσε στενός συνεργάτης του τότε Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.
Κυρίως όμως, βλέπει με τον πιο επίσημο τρόπο, να προσλαμβάνει και μια πολιτική θωράκιση η μέχρι πρότινος δικαστική, ηθική και προσωπική αμετάκλητη δικαίωσή του για τις αστήρικτες -και με τη βούλα της Θέμιδος- κατηγορίες που του είχαν προσάψει οι «αρμοί της εξουσίας» του καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Της σε βάρος του επιχείρησης μιας μηχανής εξόντωσης που, μέσα από την «πολακική» και «τσιπρική» πολιτική … δικονομία, τεμάχιζε πολιτικούς αντιπάλους, επιχειρώντας, εξακολουθητικά, δια της εκτόξευσης λάσπης, συκοφαντιών και της δολοφονίας χαρακτήρων, να εμφανίσει και τον Παπασταύρου ως σύμβολο της διαπλοκής και του «μαύρου» χρήματος.
Γεγονός που υποχρέωσε τον γνωστό δικηγόρο σε μια σχεδόν επτάχρονη καφκική περιπέτεια, η οποία δεν εξαντλήθηκε στο πολιτικό παίγνιο αλλά, δια της υποκατάστασης της πολιτικής από τη σκανδαλοθηρία, συνοδεύτηκε από ακραία στοχοποίηση και δαιμονοποίηση επί σαθρών στοιχείων.
Ή, όπως ο ίδιος είχε πει: «Έπρεπε να καταδικαστώ και να παραμείνω αμαυρωμένος εκτός και αν όπως ζητήθηκε, μιλούσα εναντίον της Μαρέβας Γκραμπόφσκι Μητσοτάκη. Τόσο απλά, τόσο αισχρά, τόσο δόλια».
Μπορεί η ουσιαστική «συγγνώμη» Τσίπρα να μην ήρθε ποτέ- αν και σε αυτό ο κ. Παπασταύρου δεν μπορεί να διεκδικήσει την αποκλειστικότητα- αλλά με την ανάληψη των συγκεκριμένων καθηκόντων από τον νέο Υπουργό Επικρατείας, έρχεται μια ακόμα πιστοποίηση του τέλους που βάζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον κύκλο του διχασμού και της τοξικότητας.
Πλέον, ο 56χρονος δικηγόρος με το βαρύ βιογραφικό, σπουδές στο Κολλέγιο Αθηνών (από τότε κρατά η γνωριμία του με τον κ. Μητσοτάκη), πρωτιά σε βαθμό αποφοίτησης από τη Νομική Αθηνών, μεταπτυχιακά με υποτροφία στο Χάρβαρντ, καριέρα στον ιδιωτικό τομέα σε ΗΠΑ και Ελλάδα και υψηλές και «προχωρημένες» γνωριμίες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ο επικεφαλής σε τεχνοκρατικό επίπεδο διαπραγματευτής με τα πολλά χιλιόμετρα και τον κρίσιμο ρόλο στις επίπονες συνομιλίες για την παραμονή της Ελλάδος στην Ευρώπη τη διετία 2012-2014, ο άνθρωπος με την παροιμιώδη μνήμη, που γνώριζε απέξω κι ανακατωτά κάθε «μαύρη τρύπα», παράγραφο και αστερίσκο των μνημονίων και παραλίγο να γίνει «τσάρος» της οικονομίας ως διάδοχος τότε του Γιάννη Στουρνάρα, αυτός που ξέρει να εξοντώνει τον αντίπαλό του μέσα από το «κατενάτσιο» των πολύωρων διαπραγματεύσεων, έχοντας μάθει να μην υποχωρεί μπροστά στις απαιτήσεις των αντιπάλων, επανέρχεται σε ρόλο που του αρμόζει.
Αυτόν της εφαρμόσιμης πολιτικής, των στοχο-χρονοδιαγραμμάτων και του μετρήσιμου αποτελέσματος, των στρατηγικών για τη «μεταρρυθμιστική σύγκρουση» (όρος που έχει ως «πατέρα» τον Παπασταύρου και χαρακτήρισε τη μετά τα Τέμπη πολιτική Μητσοτάκη) του πολιτικού και επικοινωνιακού σχεδιασμού, αλλά και των ειδικών αποστολών.
Μακριά από κάμερες και μικρόφωνα, με τη σύνεση της εμπειρίας και τη δύναμη των χαμηλών τόνων, ο Σταύρος Παπασταύρου καλείται να κάνει πράξη αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα: Να μιλά ελάχιστα και να δουλεύει πολλαπλάσια.
Η «άστοργη φήμη» που τον καταδίωκε για όσα δεν έκανε, έχει μπει οριστικά στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας. Και εκείνος, έχοντας στη φαρέτρα του μια επιπλέον δεξιότητα- διαπίστευση που του εκχώρησαν οι αυταπάτες της πολλαπλώς καταδικασμένης από τους πολίτες αξιωματικής αντιπολίτευσης, καλείται εκ νέου, να σταθεί απαραίτητος πολιτικός και τεχνοκρατικός παραστάτης μιας προσπάθειας εξίσου σημαντικής και δύσκολης με αυτή που έκαναν όλοι όσοι βρέθηκαν στις επάλξεις της «αντι-πλατείας» -ανάμεσα τους και εκείνος- προκειμένου η Ελλάδα να μείνει στην Ευρώπη: Το διακύβευμα, τώρα, είναι η Ελλάδα να γίνει επιτέλους μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, βάζοντας τέλος «σε όλα αυτά που μας πληγώνουν».
Η επιχείρηση δεν θα είναι σπαρμένη με πολιτικά και κοινωνικά ροδοπέταλα. Αλλά ο Σταύρος Παπασταύρου γνωρίζει να πολεμά σε επιτελικά «war room», βάσει σχεδίου και να φέρνει αποτέλεσμα.