Από την εμπειρία που είχα αυτα τα χρόνια ασχολούμενος με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο πήρα την πρωτοβουλία να γράψω κάποιες σκέψεις-ανησυχίες γι’ αυτό.
Το ποδόσφαιρο, ο άρχοντας των ΣΠΟΡ όπως συνηθίζουμε να λέμε, προάγει την συλλογικότητα την ομαδικότητα και την συνεργασία, εντυπωσιάζει εκατομμύρια φιλάθλους-οπαδούς σε όλα τα μέρη της γης.
Ο μόνος λόγος που οι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές επιμένουν να παίζουν στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα είναι γιατί αγαπούν το ποδόσφαιρο, αγαπούν τον αθλητισμό. Με δικαιολογία την οικονομική κρίση έχουν κοπεί όλες οι παροχές, είτε από τους Δήμους είτε από τις Κυβερνήσεις με αποτέλεσμα τα ερασιτεχνικά σωματεία να λειτουργούν χωρίς πόρους, με διάφορες εκδηλώσεις και λαχειοφόρους, με την συμπαράσταση κάποιων “άρρωστων” παραγόντων που προσφέρουν έργο, χρόνο και χρήμα από το μεροκάματό τους. Όλα αυτά γιατί αγαπούν το άθλημα και δεν θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους να ασχολούνται σε όλα η διάρκεια της ημέρας με το κινητό το play station ή το κομπιούτερ, αλλά να αθλούνται και να αγωνίζονται, γνωρίζοντας ότι ο αθλητισμός συμβάλει θετικά στην διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα ψυχικά και σωματικά. Δυστυχώς, αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγοι.
Τα αίτια της απαξίωσης του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου είναι ότι στις επαγγελματικές ομάδες σε πρώτη μοίρα έρχεται ο οικονομικός ανταγωνισμός, οι αθλητές γίνονται ανταλλάξιμες αξίες και οι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις., σε μια εποχή όπου οι κοινωνικές παροχές βρίσκονται υπό εξαφάνιση. Βρίσκουν καθημερινά τρόπους να κόβουν τα φτερά των ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών και των παραγόντων του. Η πολιτεία εθελοτυφλεί στη δίψα των χιλιάδων νέων για άθληση, βλέπουμε μια κατάσταση η οποία έχει φθάσει στο απροχώρητο για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Τέλος, η σωτηρία του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, το οποίο μόνο του ψάχνει να βρει λύσεις, είναι η υπόθεση όλων μας.