Λίγοι σήμερα θυμούνται τον Πάρσονς ή τον Σπάις ή τους συντρόφους τους στο Σικάγο στα τέλη του 19ου αιώνα
Λίγοι θυμούνται τις συνθήκες που οδήγησαν στη σφαγή στο Χάι Μάρκετ. Ακόμη λιγότεροι θυμούνται εκείνο το πολύχρωμο εθνικά και γλωσσικά πλήθος των «κολασμένων» που δεν ζήτησαν να γίνουν ήρωες αλλά ισότιμοι πολίτες.
Και σήμερα πλήθη «κολασμένων» ζητούν ακριβώς το ίδιο. Και πάλι, όχι με τα ίδια λόγια ούτε με τις ίδιες γλώσσες. Ούτε καν με τα ίδια συμφέροντα. Άνεργοι, άστεγοι, μετανάστες, εργάτες των 350 ευρώ ή υπάλληλοι των 500 ευρώ. Γυναίκες που μένουν σπίτι αρκεί να δουλεύει ο άνδρας ,νέοι στα 30 τους και στα 40 τους που ζούν με την πενιχρή σύνταξη των γονέων τους.
Αυτή είναι η ελληνική Πρωτομαγιά. Είναι το δικαίωμα στην ισονομία και στην ισοπολιτεία. Γιορτάζουν τα θύματα των εύκολων λόγων και των προεκλογικών υποσχέσεων που ξεχνιούνται την επόμενη μέρα. Είναι τα θύματα της κάθε είδους τυραννίας. Από τη Μανωλάδα μέχρι την Ομόνοια. Είναι οι άνθρωποι που βρέθηκαν πιόνια της Ιστορίας.
Είναι οι ταπεινωμένοι του 21ου αιώνα.