Το έτος είναι 1993 και η Αθήνα βρίσκεται γαστρονομικά πολύ πιο πίσω συγκριτικά με αυτό που συμβαίνει 30 χρόνια μετά.
Τα high end γευστικά στέκια της είναι άκρως περιορισμένα και η πόλη σε καμία περίπτωση δε θυμίζει την ολοένα και πιο δυναμική εστιατορική σκηνή του σήμερα. Ήταν τότε όμως που το «Kiku» έκανε την εμφάνισή του στο Κολωνάκι, θέλοντας να μυήσει κατοίκους και επισκέπτες της πρωτεύουσας σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες γευστικές κουλτούρες του πλανήτη, την ιαπωνική. Ένα εγχείρημα διόλου εύκολο. Flash forward στο σήμερα, το «Kiku» αποτελεί ένα ξεκάθαρο σημείο αναφοράς για την εν λόγω κουζίνα. Φροντίζει όμως παράλληλα να ανανεώνεται και εξελίσσεται.
Νέο εντυπωσιακό spot, ίδια φιλοσοφία
Το δημοφιλές εστιατόριο συναντάται πια -ήδη από τα μέσα Οκτωβρίου. Μετά από τρεις δεκαετίες παρουσίας στον αριθμό 12 της Δημοκρίτου ανέβηκε λίγο πιο ψηλά, στο «21» της Ξενοκράτους.
Στον ανανεωμένο χώρο (ανακαινισμένο από το γραφείο “Sissy Feida Interiors”) έχουν διατηρηθεί όλα τα νεοκλασικά δομικά στοιχεία του διατηρητέου κτιρίου και σε αυτά έχει προσαρμοστεί το ιαπωνικό εκλεπτυσμένο στυλ του «Kiku»: Tο μαύρο χρώμα κυριαρχεί μέσω ενός λιτού βαθύχρωμου καμβά, στον οποίο “παρεμβάλλεται” πότε η πέτρα, πότε κάποια εκλεπτυσμένα χρωματισμένοι τοίχοι ενώ σε αυτόν έχουν «κεντηθεί» διακριτικά στοιχεία ιαπωνισμού, εντός ενός γενικότερου συνόλου κομψότητας και ατμοσφαιρικού φωτισμού.
Στα της κουζίνας, επικεφαλής είναι ο Σεργκέι Οσίποφ, που -ίσως και με λίγη υπερβολή- θα μπορούσα εύλογα να χαρακτηρίσω ως έναν connoisseur του νιγκίρι, κρίνοντας από την πολύ καλή χρήση του ψαριού (χαμάτσι, λαβράκι, τόνος) και την εξίσου ορθή αξιοποίηση του ρυζιού.
Στο ίδιο αρκετά καλό επίπεδο και τα sushi rolls, με τα maki fubuki (χαμάτσι τεμπούρα, μαριναρισμένο σε πόνζου, σίσο και λαβράκι σε γιούζου) να είναι η χαρά του ουρανίσκου, ενώ τα αντίστοιχα με γαρίδες σοτέ, κίμτσι, χτένι και μαγιονέζα φρέσκιας τρούφας ακολουθούν σε ενδιαφέρον.
Πολύ καλή η τεμπούρα στο two ways prawn, που προσπαθεί μέσω δύο διαφορετικών εντάσεων (spicy creamy mayo/jalapeno sauce ) να πετύχει μία αντίθεση καυτερού/’δροσιστικού” και για την ολοκλήρωση του στόχου της ίσως να χρειαζόταν λίγη περισσότερη ένταση, τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση. Φινάλε με το Black Angus ribeye σε robata που, έβριθε ζουμερότητας και ατόφιας γεύσης.
Ένα brand με την ιστορία και τη φήμη του «Kiku» γεννά πάντοτε προσδοκίες, το ίδιο συμβαίνει κι εδώ.
athinorama.gr