Πώς θα μπορούσε να αποτραπεί το λιώσιμο των πάγων στη Δυτική Ανταρκτική και η άνοδος της στάθμης των ωκεανών; Νέα μελέτη που δημοσιεύεται στο Science Advances προτείνει μια απρόσμενη λύση: να αντλείται το νερό που προκύπτει από το λιώσιμο και να ρίχνεται και πάλι, με τη μορφή τεχνητού χιονιού, στο παγοκάλυμμα.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη έχει ήδη προκαλέσει τόσο μεγάλο πρόβλημα στον νότιο πόλο που το τεράστιο στρώμα του πάγου αρχίζει να αποσαθρώνεται. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας κατά τουλάχιστον τρία μέτρα τους επόμενους αιώνες.
Οι συγγραφείς της νέας μελέτης προτείνουν να χρησιμοποιηθεί η ενέργεια από 12.000 ανεμογγενήτριες για να αντληθεί το θαλασσινό νερό σε ύψος 1.500 μέτρων μέχρι την επιφάνεια και στη συνέχεια να ριφθεί από εκατοντάδες χιονοβόλα κανόνια σε μια έκταση ίση με την Κόστα Ρίκα.
Με τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις καταιγίδες και τις πυρκαγιές, που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή, να εντείνονται σε παγκόσμιο επίπεδο, επιστήμονες αρχίζουν να εξετάζουν στα σοβαρά λύσεις που θα είχαν απορριφθεί χωρίς δεύτερη σκέψη ακόμη και πριν από λίγα χρόνια.
Προτεραιότητα είναι να μειωθούν τάχιστα οι εκπομπές καυσαερίων ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι που είχαν τεθεί με τη Συμφωνία του Παρισιού του 2015.
Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν υπολογιστικά μοντέλα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το στρώμα πάγου της Δυτικής Ανταρκτικής θα μπορούσε να σταθεροποιηθεί με την εναπόθεση τουλάχιστον 7.400 γιγατόνων τεχνητού χιονού σε διάστημα 10 ετών γύρω από τους Παγετώνες Πάιν Άιλαντ και Τουέιτς.
Το κόστος του εγχειρήματος δεν αναφέρεται στην έρευνα, όμως για να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο εκτιμάται από επιστήμονα – που συμμετείχε στην έρευνα – ότι θα χρειαστεί κάτι παρόμοιο με έναν σεληνιακό σταθμό στην Ανταρκτική.
Στην περίπτωση που τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο, οι συνέπειες θα ήταν «τρομακτικές», όμως θα άξιζε τον κόπο αν έτσι περιοριζόταν η άνοδος της στάθμης των ωκεανών, επισήμανε ο ίδιος επιστήμονας.
Στο παρελθόν προτάθηκαν και άλλες ευφάνταστες λύσεις για τη σταθεροποίηση του παγετώνα, όπως για παράδειγμα η κατασκευή τεσσάρων υποθαλάσσιων κολόνων, ύψους 300 μέτρων, ή ενός τοίχου ύψους 50-100 μέτρων και μήκους 80-120 χιλιομέτρων.