Ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός χρειάζεται κάτι περισσότερο από το «άγγιγμα του Τσάβεζ»
Οι πολιτικές Βενεζουέλας του Τσίπρα, είναι επικίνδυνες για την Ελλάδα, αναφέρει σε άρθρο του στην Wall Street Journal, ο Simon Nixon, υποστηρίζοντας ότι ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός χρειάζεται κάτι περισσότερο από το «άγγιγμα του Τσάβεζ».
Όπως τονίζει, η στιγμή υπέρτατου κινδύνου για την Ελλάδα ήταν τον Μάρτιο του 2012, όταν οι ηγέτες της ευρωζώνης συναντήθηκαν για δεύτερη φορά σε τρεις εβδομάδες προκειμένου να αποφασίσουν εάν θα παράσχουν και δεύτερη διάσωση. Εάν δεν το έκαναν, θα είχαμε οδηγηθεί σε μια άτακτη ελληνική χρεοκοπία και έξοδο από την ευρωζώνη.
Παρά τις προσπάθειες των αξιωματούχων της ΕΚΤ να προειδοποιήσουν για τους κινδύνους τις επιφυλακτικές κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας, το αποτέλεσμα δεν ήταν ξεκάθαρο. Όταν η συμφωνία επετεύχθη, το mood στα γραφεία της Φρανκφούρτης ήταν αυτό της έντονης ανησυχίας καθώς και της ανακούφισης.
«Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα δεν είναι ένα πρόγραμμα διάσωσης από το ΔΝΤ αλλά ένα πρόγραμμα αντίστοιχο των προγραμμάτων οικοδόμησης κρατών της Παγκόσμιας Τράπεζας», προειδοποίησε ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος. «Η Ελλάδα δεν έχει μια λειτουργική δημόσια διοίκηση. Πρόκειται να την φτιάξουμε». Μετά από τρία χρόνια, σχολιάζει ο Nixon, οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης αναγνωρίζουν ότι αυτή η ανοικοδόμηση κάθε άλλο παρά ολοκληρώθηκε.
Επισημαίνεται ακόμη ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει εβδομάδες, ίσως ακόμη και ημέρες, για να συμφωνήσει με την υπόλοιπη ευρωζώνη ή διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος εξόδου της χώρας από το ευρώ. Οποιαδήποτε ανάλυση δεν έχει στην «καρδιά» της την δυσλειτουργία του ελληνικού δημοσίου, είναι μη σοβαρή. Αλλά πολλοί αναλυτές αποδίδουν την κακοτυχία της Ελλάδας στην «από τη Γερμανία επιβληθείσα λιτότητα» και στην επιμονή της Γερμανίας ότι η ίδια επιβαρύνεται από μη βιώσιμα χρέη. Στη Γερμανία λένε ότι έχει μια «ηθική ευθύνη» να διαγράψει αυτά τα χρέη.
Αυτή η απλοϊκή αφήγηση, σχολιάζει ο αρθρογράφος, έχει γίνει τόσο διάχυτη, που ο Αλ. Τσίπρας βρίσκει τον εαυτό του να επευφημείται από μια απίθανη διεθνή συμμαχία, πρόθυμη προφανώς να παραβλέψει το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματός του εμφανίζεται να είναι «δανεικό» από τον πρώην ηγέτη της Βενεζουέλας, Hugo Chavez.
Μια παρανόηση, είναι ότι η λιτότητα είναι η κύρια υπεύθυνη για την μείωση κατά 26% του ελληνικού ΑΕΠ. «Αλλά η Λετονία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, που έχουν περάσει από παρόμοια λιτότητα και μεταρρυθμίσεις, τώρα προβλέπεται να είναι οι οικονομίες με την ταχύτερη ανάπτυξη στην ευρωζώνη φέτος».
Το μοναδικό μέγεθος της οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας μπορούν να αποτυπώσουν μόνο οι μοναδικοί παράγοντες, αν μη τι άλλο η φυγή κεφαλαίων, σχεδόν το ένα τρίτο των τραπεζικών καταθέσεων, προκαλώντας μια πιστωτική κατάρρευση, και η έλλειψη οποιουδήποτε εναλλακτικού μοντέλου ανάπτυξης μόλις έσκασε η φούσκα των δημόσιων δαπανών. Αυτό που είναι αλήθεια είναι πως η Ελλάδα δεν είχε άλλη επιλογή από το να κλείσει άμεσα ένα δημοσιονομικό έλλειμμα 15%, εάν ήθελε να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών όταν τελείωνε το πρόγραμμα διάσωσης.
Ούτε είναι αλήθεια, σχολιάζει ο Nixon, ότι το χρέος της ελληνικής κυβέρνησης ήταν σαφώς μη βιώσιμο. «Ναι, το χρέος διαμορφώνεται στο 175% του ΑΕΠ, μεταξύ των υψηλότερων παγκοσμίως. Αλλά οι λήξεις είναι οι μεγαλύτερες στην ευρωζώνη και το κόστος εξυπηρέτησης ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, είναι μεταξύ των χαμηλότερων χάρη στην γενναιοδωρία των δανείων της ευρωζώνης. Η Ελλάδα έχει δεχθεί μια ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους τόσο από τον ιδιωτικό τομέα όσο και από τους επίσημους δανειστές, όταν τα μελλοντικά χρέη αποτιμώνται σε σημερινά λεφτά».