ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΟΥΝΑ…ΠΟΥΛΙ ΚΑΙ Μ’ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝΕ ΠΟΛΛΟΙ!
Λοιπόν, η ιστορία έχει ως εξής- πλησιάζω τα …άντα. Όχι, όχι αυτά τα ωραία 30, αυτά τα πλησίασα, τα πέρασα και τα προσπέρασα. Τα άλλα, τα πρώτα πονεμένα …άντα. Τα 40. Κι έχω τόσο καλούς φίλους, που με παρηγορούν – ‘’όχι, κοριτσάκι μου, δεν σου φαίνεται καθόλου! Κάτω από 30 φαίνεσαι! Και η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι που μου τα λένε αυτά. Μου καλύπτουν ένα μεγάλο κομμάτι της γυναικείας ματαιοδοξίας μου, δε λέω. Και σκέφτομαι και κάποιους γνωστούς που μου λένε ‘’σημασία έχει να έχεις την υγεία σου, όχι τα χρόνια’’. Και χαίρομαι που έχω την υγεία μου, δεν λέω.
Αλλά, η αλήθεια είναι μία – γίνομαι 40. Φαίνομαι-δεν φαίνομαι, θέλω-δε θέλω, με υγεία-χωρίς υγεία (εντάξει, δεν χαίρω και άκρας υγείας ως άνθρωπος γενικότερα), η αλήθεια είναι αυτή. Και δεν με παρηγορεί τίποτα, για τον απλούστατο λόγο ότι με βαραίνουν αυτά τα 40 χρόνια. Τα κουβάλησα αυτά τα 40 χρόνια, δεν με κουβάλησαν.
Παράπονο το έχω, ούτε μία στιγμή δεν με πήραν στην πλάτη τους να με πάνε. Εγώ πάντα τα κουβάλαγα…Και με στιγμάτισαν. Πότε με τις ωραίες τους στιγμές,
Πότε με τις δύσκολές τους, με στιγμάτισαν. Κουβαλάω τις εμπειρίες μου – την επαγγελματική εμπειρία που έρχεται με τα χρόνια, την οικογενειακή ‘’κατάσταση’’ (ναι, ναι, είμαι κι εγώ χωρισμένη με ένα παιδί), την προσωπική μου αναζήτηση (ποια είμαι, πού πάω), τους φίλους και εχθρούς. Τα κουβαλάω όλα αυτά.
Είμαι άλλη στα σαράντα μου από αυτή που ήμουν στα τριάντα μου. Οπότε, τι να το κάνω εγώ αν δείχνω τριάντα; (που 30 δεν δείχνω, απλά με αγαπάνε πολύ οι φίλοι μου, αλλά λέμε τώρα). Είμαι 40 κι αυτό δεν αλλάζει.
Και, πιθανότατα, στα είκοσι και στα τριάντα να είχα ακόμα ελπίδα ότι θα βρω τη δουλειά των ονείρων μου ή ότι θα αλλάξω δουλειά, αλλά πια δεν την έχω.
Πιθανότατα δύο δεκαετίες πίσω να ονειρευόμουν έναν τέλειο σύντροφο, αλλά μάντεψε! Δεν τον βρήκα τελικά…Και πιθανότατα μία δεκαετία πίσω να με φανταζόμουν σε έπαυλη να λιάζομαι όλη μέρα ή αιώνια τουρίστρια να γυρίζω τον κόσμο με ένα σακίδιο, αλλά η ελπίδα πέθανε και πρέπει να το πάρω απόφαση ότι για να ζήσω με τα βασικά, θα πρέπει να δουλεύω σαν το μαύρο σκυλί. Και αυτά είναι όνειρα (πουλιά μου ταξιδιάρικα), ελπίδες που κάποτε ζούσαν μέσα μου και τώρα καλούμαι στα 40 μου να τις σκοτώσω μία-μία.
Γι’ αυτό δεν θέλω να γίνω σαράντα, ούτε πενήντα, ούτε εξήντα…Γιατί κάθε χρόνο θα σκοτώνω κι από κάτι, που έζησε πολύ καιρό μέσα στην ψυχή μου και το έθρεφα με αγάπη και στοργή.
Άσχετα αν ήταν όνειρο ρεαλιστικό, εφικτό ή πραγματοποιήσιμο, εγώ το αγαπούσα και το ζούσα. Και τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν ισχύει το παραμυθάκι μου που έχτιζα και φρόντιζα και πρέπει να το γκρεμίσω.
Κι αν υποψιαστώ ότι αυτό λέγεται ωριμότητα τελικά, θα σκάσω! Κι αυτήν αλλιώς την είχα στο μυαλό μου…[space size=»20″]