Τέλος σε μια… άτιτλη περίοδο πολλών ετών για την ομάδα του Βενγκέρ
Φαντάζεστε τον Ολυμπιακό για παράδειγμα –ή, τον Παναθηναϊκό, για να μην υπάρχουν… παρεξηγήσεις- να παίζουν τελικό με -ποιόν να σκεφτούμε- τον Ηρακλή Ψαχνών; Και νάρχεται ο Ηρακλής (των Ψαχνών) στο Ολυμπιακό Στάδιο, να κοιτά κατάματα τον αντίπαλό του κι όχι μόνο να τον οδηγεί σε παράταση, αλλά να τον απειλεί με ήττα! Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι, δεν γίνονται. Στην Αγγλία όμως; Εκεί, όλα γίνονται.
Να, πάρτε για παράδειγμα την Χαλ. Μια χαρά ομάδα είναι αλλά, όχι και… Άρσεναλ. Με τους κανονιέρηδες έπαιζε αλλά είχε το κουράγιο και τη δύναμη να τους κοιτάξει στα μάτια και να …τους στείλει. Παραλίγο δηλαδή. Ποια, η Χαλ. Μια μικρούλα και ασήμαντη ομάδα που κατάφερε να προηγηθεί με 2-0 στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας (αυτόν τον τελικό που από χρόνια μας περιέφεραν στο σαββατιάτικο …πιάτο μας ως την κορυφαία διοργάνωση του… πλανήτη και να, το κουτόχορτο εμείς…). Δεν άντεξε όμως, δέχθηκε την ισοφάριση και έχασε στην παράταση την κούπα (με γκολ του Ράμσει στο 109ο λεπτό).
Η ομάδα του Βενγκέρ το πανηγύρισε (οι Άγγλοι πανηγυρίζουν οποιαδήποτε επιτυχία, αρκεί να περιλαμβάνει μπόλικη δόση… παράδοσης που τους θυμίζει την χαμένη αυτοκρατορία τους). Όπως και οι φίλοι της Άρσεναλ που είχαν καιρό να γιορτάσουν τίτλο.
Εντάξει όμως, ας μην τους παρεξηγούμε και τους κατατρέχουμε άλλο. Έτσι έμαθαν, έτσι αντιδρούν. Γι αυτούς είναι ένας τίτλος, ακόμη και με αντίπαλο την –οποιαδήποτε- Χαλ. Είναι μια γιορτή. Και μακάρι και στην Ελλάδα να συνέβαινε αυτό…
Βαγγέλης Μελέκογλου