Η πολιτική δημοσιονομικής επανάστασης της και οι ανησυχητικές επιπτώσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τα «Abe-οικονομικά», δηλαδή του Ιάπωνα πρωθυπουργού, μπορεί να έχουν σχεδιαστεί για να μετασχηματίσουν την Ιαπωνική οικονομία… αλλά μπορεί, αντ’ αυτού, να στρεβλώσουν και να βλάψουν την παγκόσμια οικονομία. Αυτό συμπεραίνει η HSBC, σε ειδική ανάλυση για την οικονομία της Ιαπωνίας.
Το μεγάλο στοίχημα
Για την Ιαπωνία, όπως τονίζει η Τράπεζα, τέσσερα είναι τα σενάρια που αξίζει να εξεταστούν υπό το πρίσμα των τολμηρών διακηρύξεων του πρωθυπουργού Σίνζο Άμπε:
ένα φιάσκο, μια βρετανικού τύπου συμπίεση στα εισοδήματα των νοικοκυριών, μια επιτυχημένη επιτάχυνση της αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ και μια ακούσια – και σοβαρή – πληθωριστική υπέρβαση. Από τα τέσσερα, το φιάσκο είναι, κατά τη γνώμη μας, το πιο πιθανό.
Παρόλ’ αυτά, η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Στο παρελθόν ιαπωνικές πρωτοβουλίες τόνωσης συνήθως έχουν μεγαλύτερη επίδραση στο εξωτερικό απ’ ότι στην ίδια τη χώρα και μερικές φορές σχετίστηκαν με «λανθασμένη» μορφή εξισορρόπησης. Το πείραμα της Ιαπωνίας με την ποσοτική χαλάρωση – μεταξύ 2001 και 2006 – δεν κατάφερε να ενισχύσει το ρυθμό αύξησης της εγχώριας ζήτησης, ακόμη κι αν το σχετικά αδύναμο γιεν κατάφερε να διπλασιάσει το τρέχον πλεόνασμα συναλλαγών της Ιαπωνίας.
…με τον υπόλοιπο κόσμο
Εάν οι δημοσιονομικές πολιτικές του κ. Άμπε δρουν κατά κύριο λόγο μέσα από ένα πιο αδύναμο γιεν, οι κύριοι εξαγωγικοί ανταγωνιστές της Ιαπωνίας θα βρεθούν στο στόχαστρο: οι πιο ευάλωτοι Γερμανία, Νότια Κορέα και Κίνα, μοιράζονται με την Ιαπωνία κοινά καλάθια προϊόντων και εξαγωγικούς προορισμούς.
Εν τω μεταξύ, η εγχώρια ιαπωνική νομισματική τόνωση είχε την κακή συνήθεια να προκαλεί καταστροφικές διεθνείς διαχύσεις, οδηγώντας σε χρηματοπιστωτικές φούσκες και αποτυχίες: η ασιατική κρίση του 1997-98 και η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-08 είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ο μεγάλος παγκόσμιος κίνδυνος για τα επόμενα χρόνια βρίσκεται σε ένα μείγμα από τη ραγδαία διεύρυνση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, τις εισροές «ζεστού χρήματος», τον πολλαπλασιασμό των ελέγχων κεφαλαίου και των αυθαίρετων περιορισμών στην αύξηση του εσωτερικού δανεισμού, εξελίξεις που μετά βίας συνάδουν μια διαρκή ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας.
Η πολιτική του κ. Άμπε μπορεί τελικά να αποδώσει , αλλά υπάρχει μια πολύ καλή πιθανότητα ότι, αντ” αυτού, τα μέτρα του να οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη παγκόσμια οικονομική αστάθεια, που με τη σειρά της θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του οικονομικού εθνικισμού.