Γράφει η… @tsougdw
«Οι μετανάστες μας κλέβουν και μας παίρνουν τα παγκάκια», αυτή η αποστροφή παρουσιάστηκε εχθές ως μία φράση που ξεστόμισε η Κική Δημουλά σε εκδήλωση των atenistas στην Κυψέλη. Όλα τα ρεπορτάζ που υπήρχαν στο Internet ανέφεραν οτι δημοσιογράφος της εφημερίδας των Συντακτών σε ρεπορτάζ της εξέφρασε τον καημό της που η Δημουλά αντί να πει κάτι «μακρύ, μεγάλο και βαθυστόχαστο» επέλεξε να πει κάτι που θα έλεγε η κάθε μεγάλη σε ηλικία κυρία που μένει στο κέντρο. Κατευθείαν φυσικά ξεκίνησε η επανάσταση. Ούτε διασταύρωση της είδησης, ούτε τίποτα. Κανείς δεν περίμενε να διαβάσει το πλήρες ρεπορτάζ, κανείς μία ενδεχόμενη απάντηση σε ένα απόσπασμα άρθρου που ήταν πασιφανές οτι δεν ήταν ολοκληρωμένο. Αρκούσε και μόνον η υπόνοια οτι μία τέτοια φράση ειπώθηκε από ένα άτομο που θεωρείται «πνευματικός άνθρωπος» όσο κι εάν η ίδια αποποιείται τον χαρακτηρισμό.
Οι αντιδράσεις κινήθηκαν στο κλίμα:
«Έτσι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι;»
«Ποτέ δεν μου άρεσε η Δημουλά, ήταν πάντα υπερεκτιμημένη»
«Θα ξεχάσω εγώ οτι υποστήριζε τον Ψινάκη και τον Κακλαμάνη;»
«Ο μόνος ποιητής είναι ο Νίκος Γκάλης (λόγω της ημέρας)»
Μόλις μερικές ώρες μετά κυκλοφόρησε το πραγματικό κείμενο της ομιλίας της ποιήτριας και αποδείχθηκε οτι δεν είχε πει αυτά που της καταλόγιζε το ρεπορτάζ αλλά εντελώς διαφορετικά πράγματα. Και πάλι όμως με τη δυναμική που είχε πάρει η αρχική είδηση, με την αρνητικά φορτισμένη εντύπωση που είχε προκαλέσει η φερόμενη ως δήλωση της ποιήτριας τίποτα δεν άλλαξε. Ελάχιστοι αισθάνθηκαν την υποχρέωση να ανασκευάσουν και άλλοι έψαχναν να βρουν άλλα ψήγματα «ρατσισμού» στην ομιλία ή αν δεν έβρισκαν να τα εφεύρουν για να μπορέσουν να συνεχίσουν τον λιθοβολισμό. Είχε στηθεί ένα ολόκληρο πανηγύρι γύρω από την Δημουλά και η αλήθεια δεν μπορούσε, δεν είχε το δικαίωμα να τους το χαλάσει. Δηλαδή τόσα τουιτς, τόσα στάτους στο facebook, τόσες εκδηλώσεις ανωτερότητας (στα όρια του κομπλεξισμού) από – σχεδόν- ομοτέχνους της, δεν γινόταν να χαθούν, πολλώ δε μάλλον να ανασκευαστούν. Και ψέματα να ήταν η δήλωση, η χολή για τη Δημουλά έπρεπε να τεκμηριωθεί. Όλοι φυσικά κινούνταν στο κλίμα «εντάξει κανείς δεν είναι τέλειος», λογική που κρύβει από πίσω βέβαια μία pathetic συλλογιστική του τύπου «εγώ που έχω αγγίξει την τελειότητα καταλαβαίνω οτι υπάρχουν και ημιτελείς άνθρωποι«.
Ας δούμε όμως τι ακριβώς είπε η Κική Δημουλά, τι ενόχλησε στιγμιαία και τι ενοχλεί γενικά.
Η Κική Δημουλά λοιπόν, μόνιμη κάτοικος Κυψέλης περιέγραψε την εξέλιξη της γειτονιάς, πώς ήταν παλιά και πώς έγινε. Όπως λέει έζησε τα ωραία χρόνια της Κυψέλης και προφανώς ζει και τα άσχημα χρόνια της Κυψέλης, κάτι το οποίο της δίνει το δικαίωμα να μιλήσει για την Κυψέλη, να περιγράψει τα προβλήματα και τις συνθήκες διαβίωσης, σε αντίθεση με όσους η μόνη τους επαφή με την Κυψέλη είναι να ψάξουν για καμία ωρίτσα να παρκάρουν σε περίπτωση που έχουν κάποια υποχρέωση στη γύρω περιοχή….
Παραθέτω ολόκληρο το απόσπασμα που αναφέρεται στους μετανάστες στην Κυψέλη:
«Θα πρέπει να το πούμε πάντως και αυτό, πρέπει να πω όμως ότι είναι και ένας συνεχής κίνδυνος, κινδυνεύουν οι ντόπιοι από κλοπές φοβερές ακόμη και στον δρόμο.
Σας λέω ένα πάρα πολύ συγκεκριμένο πράγμα: Πυθίας 42 ήταν το πατρικό μου όπου ζει σε ένα διαμέρισμα η αδελφή μου. Δύο φορές την πήγαν στο νοσοκομείο, δύο φορές την παραμόρφωσε ένας έξω από το σπίτι διότι δεν έβρισκε τα κλειδιά για να μπει μέσα…
Την πρώτη φορά και εκείνη και τον άνδρα της επί δύο ώρες τους έκλεισαν το στόμα, τους έκλεισαν στο μπάνιο και έκλεβαν το σπίτι ανενόχλητοι.
Περιορισμένα περιστατικά ναι αλλά ο φόβος είναι απεριόριστος. Δεν θέλω να πω ότι οι ξένοι της Κυψέλης είναι και ληστές.
Πάντως εάν πάει κανείς στην πλατεία της Κυψέλης, δεν έχει χώρο να πατήσει. Στα δε παγκάκια κάθονται άνθρωποι ξένοι – πολύ φυσικό βέβαια πώς να περάσουν την ώρα τους – και παίζουν κάτι δικά τους χαρτιά και με χαρτάκια γεμίζει ο τόπος.
Βεβαίως οι Κυψελιώτες έχουν εκτοπιστεί, αυτό είναι μια πραγματικότητα, βεβαίως τους αγάπαμε τους ξένους αφού φύγαν από εκεί για έλθουν και να ζήσουν να δουλέψουν αλλά κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι.»
Αυτό το απόσπασμα λοιπόν είναι επαρκές για κάποιους για να χαρακτηρίσουν μία 82χρονη γυναίκα που ζει στο κέντρο που έζησε τις ωραίες εποχές και ζει τις άσχημες «ρατσίστρια». Είναι αρκετό για να την παρουσιάσουν ως ένα «τίποτα» που για περίεργους λόγους έγινε «κάτι» αφού είναι τουλάχιστον μέτρια για να μη πούμε κακή ποιήτρια. Ένα «τίποτα» που τόλμησε να μην είναι αριστερό, γιατί εκεί είναι το βασικό πρόβλημα. Η Κική Δημουλά δεν είναι αριστερή. Σε αντίθεση με διάφορες άλλες περιπτώσεις μεγάλων καλλιτεχνών τους οποίους η πλειοψηφία αρέσκεται να εξυμνεί που νιώθουν την υποχρέωση να μπλεχτούν με τα πολιτικά και κάνουν δηλώσεις που προκαλούν, η Δημουλά ούτε αυτιά χαϊδεύει, ούτε προκαλεί, ούτε παριστάνει την αυθεντία. Παρ” όλα αυτά πολλοί της την έχουν στημένη και σε κάθε της στραβοπάτημα είναι πανέτοιμοι και πάντα πρόθυμοι να την πυροβολήσουν.
Σαν ποιήτρια δεν μπορώ να την κρίνω και το γεγονός οτι έχω διαβάσει δέκα της ποιήματα δεν σημαίνει οτι μπορώ να πάρω θέση γύρω από το ταλέντο της Δημουλά, από το πόσο υπερεκτιμημένη ή υποεκτιμημένη μπορεί να είναι. Ισχύει αυτό που ισχύει κάθε φορά, για να την αποθεώνουν οι ειδήμονες κάτι παραπάνω γνωρίζουν από έναν ευκαιριακό κριτή/ξερόλα. Εάν παρακολουθήσει κανείς τις αντιδράσεις στα social media θα δει οτι υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι, εκτός βέβαια αν είμαστε ένα έθνος λατρών της ποίησης, κάτι για το οποίο διατηρώ τις αμφιβολίες μου.
Επιστρέφουμε όμως στους λόγους για τους οποίους γίνεται τόσο αυστηρή κριτική στην Κική Δημουλά, είναι αυτό που η Σώτη Τριανταφύλλου περιγράφει ως «ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς» άραγε; Σε γενικές γραμμές σε έναν καλλιτέχνη δεν αναγνωρίζεται εύκολα το δικαίωμα να μην είναι αριστερός. Η αριστερή ιδεολογία έχει συνδεθεί με την ευαισθησία και με την ανθρωπιά, κάτι το οποίο βέβαια οδηγεί στο οτι πας δεξιός ή μη αριστερός, αναίσθητος ή απάνθρωπος, άρα μη ικανός για παραγωγή αξιόλογου ευαίσθητου καλλιτεχνικού έργου.
Τι κι εάν η Κική Δημουλά αναγνωρίζεται ως κορυφαία ποιήτρια διεθνώς, τι κι εάν δεν είπε ποτέ αυτά που της προσάπτουν, τι κι εάν ζει όλα σχεδόν τα χρόνια της ζωής της στην Κυψέλη και μπορεί να περιγράψει τις αλλαγές που έχουν γίνει, το πώς αισθάνεται, το τι συμβαίνει, το τι έχουν βιώσει συγγενικά της πρόσωπα, αφού δεν λέει και αυτό που επιτάσσουν τα ήθη και τα έθιμα της αριστεράς, την απαξιώνουμε όχι μόνο ως προσωπικότητα αλλά και ως ποιήτρια. Η Κική Δημουλά προφανώς τα έχει χαμένα, δεν έχει το δικαίωμα ως ποιήτρια που είναι να λέει κάτι τόσο πεζό όσο «δεν υπάρχουν πια παγκάκια να κάτσει κανείς, πρέπει να μοιράσουμε τους χώρους», γιατί είναι σαν να υποστηρίζει λογικές Άπαρτχαϊντ.
Η Αριστερά χρόνια τώρα με τέτοιες αντιδράσεις σε σχέση με το μεταναστευτικό κάνει πολύτιμα δώρα στη Χρυσή Αυγή. Όταν η Δημουλά που είπε τα όσα παρέθεσα παραπάνω παρουσιάζεται ως ρατσίστρια από μία εφημερίδα και στη συνέχεια από σειρά άλλων, όταν λιθοβολείται κατ” αυτό τον τρόπο και σπεύδει μία νεοναζιστική οργάνωση να αγκαλιάσει τα όσα λέει, κάποιοι νομίζουν οτι η λύση είναι να απομονώσουν τον άνθρωπο που βιώνει τα όσα βιώνει και μετά κάνει μία δήλωση. Κάπως έτσι ο Αλέκος Αλαβάνος ξεκίνησε να τρώει αυγά στον Άγιο Παντελεήμονα για να έρθει μετά η έδρα στο δημοτικό συμβούλιο, μετά η είσοδος στη Βουλή και τώρα το διψήφιο ποσοστό για μία νεοναζιστική οργάνωση. Η Αριστερά συνεχίζει να κωφεύει για το μεταναστευτικό πρόβλημα και να βαφτίζει εχθρούς της δημοκρατίας και δεξιούς όσους βιώνουν μία τεταμένη κατάσταση. Δεν τους θέλει αυτούς τους ανθρώπους, τους χαρίζει σε άλλες ιδεολογίες τους λέει «πηγαίντε στη Χρυσή Αυγή αυτό σας ταιριάζει», ανθρώπους που μπορεί να μην είναι καν δεξιοί, απλά ψάχνουν κάποιον να ενδιαφερθεί για το πρόβλημά τους.
Όταν μία 82χρονη γυναίκα σου λέει «έχουν επιτεθεί δυο φορές στην αδερφή μου και την έχουν παραμορφώσει», «δεν είναι όπως παλιά η γειτονιά έχουν κάνει κατάληψη σε όλους τους χώρους» δεν μπορείς να τη λες «ρατσίστρια» και να ξεμπερδεύεις ή να την κατηγορείς οτι δεν μπορεί να πει την άποψή της γιατί ρίχνει νερό στον μύλο της Χρυσής Αυγής.
Η Ελληνική Αριστερά και όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί πρέπει να επαναπροσδιορίσουν λίγο τις αντιδράσεις τους και να πάψουν πια να λειτουργούν ως ανθρωποφάγοι με όσους λένε κάτι διαφορετικό από αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν. Δεν είναι όλοι ρατσιστές, φασίστες και ναζί, έχουν ζήσει τη μετάβαση από μία περίοδο σε άλλη, έχουν πρόβλημα ασφαλείας, δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν και έχουν και μία μερίδα της κοινωνίας να τους αποκαλεί ναζί και φασίστες. Υπάρχει μία γενική τάση πάντως κάθε μη αριστερός, κάθε δεξιός, να παρουσιάζεται ως ένα βήμα μακριά από τη Χρυσή Αυγή. Εξυπηρετεί κάτι τέτοιο φυσικά την αφήγηση: όλοι οι δεξιοί είναι ίδιοι, δεν ξέρω κατά πόσο εξυπηρετεί σε βάθος χρόνου την κοινωνική σταθερότητα.
Υποτίθεται οτι σαν κοινωνία ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να ξεφουσκώσει το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή». Προφανώς κάποιοι έχουν καταλήξει οτι η λύση είναι να απομονώνουν και να «σταυρώνουν» κάθε άνθρωπο που κάνει μία δήλωση που θα μπορούσε να «χρυσαυγιτοφέρνει». Είναι σίγουρα μία φοβερή τακτική που επιτρέπει στους Χρυσαυγίτες να παρουσιάζονται ως «υπο διωγμό» από το «σάπιο πολιτικό σύστημα». Η ίδια πετυχημένη λογική φυσικά κάνει την Αριστερά να έχει επιλέξει ως πεδίο σύγκρουσης με τη Χρυσή Αυγή το μεταναστευτικό. Εντάξει μετά μην αναρωτιούνται όμως τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο http://tsougdw.blogspot.gr
(Visited 1 times, 1 visits today)
«Οι μετανάστες μας κλέβουν και μας παίρνουν τα παγκάκια», αυτή η αποστροφή παρουσιάστηκε εχθές ως μία φράση που ξεστόμισε η Κική Δημουλά σε εκδήλωση των atenistas στην Κυψέλη. Όλα τα ρεπορτάζ που υπήρχαν στο Internet ανέφεραν οτι δημοσιογράφος της εφημερίδας των Συντακτών σε ρεπορτάζ της εξέφρασε τον καημό της που η Δημουλά αντί να πει κάτι «μακρύ, μεγάλο και βαθυστόχαστο» επέλεξε να πει κάτι που θα έλεγε η κάθε μεγάλη σε ηλικία κυρία που μένει στο κέντρο. Κατευθείαν φυσικά ξεκίνησε η επανάσταση. Ούτε διασταύρωση της είδησης, ούτε τίποτα. Κανείς δεν περίμενε να διαβάσει το πλήρες ρεπορτάζ, κανείς μία ενδεχόμενη απάντηση σε ένα απόσπασμα άρθρου που ήταν πασιφανές οτι δεν ήταν ολοκληρωμένο. Αρκούσε και μόνον η υπόνοια οτι μία τέτοια φράση ειπώθηκε από ένα άτομο που θεωρείται «πνευματικός άνθρωπος» όσο κι εάν η ίδια αποποιείται τον χαρακτηρισμό. 
Η Κική Δημουλά λοιπόν, μόνιμη κάτοικος Κυψέλης περιέγραψε την εξέλιξη της γειτονιάς, πώς ήταν παλιά και πώς έγινε. Όπως λέει έζησε τα ωραία χρόνια της Κυψέλης και προφανώς ζει και τα άσχημα χρόνια της Κυψέλης, κάτι το οποίο της δίνει το δικαίωμα να μιλήσει για την Κυψέλη, να περιγράψει τα προβλήματα και τις συνθήκες διαβίωσης, σε αντίθεση με όσους η μόνη τους επαφή με την Κυψέλη είναι να ψάξουν για καμία ωρίτσα να παρκάρουν σε περίπτωση που έχουν κάποια υποχρέωση στη γύρω περιοχή….