Γράφει η Γεωργία Σαδανά
Το πραγματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής δεν είναι ικανό πια το ψιμύθιο να το καλύψει. Η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης είναι σε εξέλιξη, καθηλώνοντας τις τελευταίες ημέρες την ελληνική κοινή γνώμη. Το διεθνές ενδιαφέρον για τις αποκαλύψεις αναφορικά με τη δράση του νεοναζιστικού κόμματος στην Ελλάδα δημιουργεί νέα δεδομένα, μολονότι η πολιτική πρακτική στη χώρα τα τελευταία χρόνια είναι συγκεκριμένη.
Ρητά ή άρρητα, το μέρος του εκλογικού σώματος, που επιδοκίμασε με την ψήφο του στις τελευταίες εθνικές εκλογές τη Χρυσή Αυγή, παραμένει το μεγάλο ζητούμενο. Αναμενόμενο ως έναν βαθμό κυρίως από τα μεγάλα κόμματα, εφόσον πρόκειται για μια μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων, η οποία κάθε άλλο παρά απαρατήρητη περνά λόγω του όγκου της. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις καταγράφουν καθοδική πορεία για το κόμμα της Χρυσής Αυγής, που πέρασε εύκολα από τη σφαίρα της γραφικότητας στην έκφραση της αντισυστημικότητας. Η συνωμοσιολογική ρητορική πολλών εκ των μελών της ακουγόταν διασκεδαστική τα προηγούμενα χρόνια, για να διεκδικήσει στις μέρες μας μερίδιο στην πολιτική ζωή του τόπου.
Η πτώση ωστόσο της Χρυσής Αυγής δεν είναι ακόμα ελεύθερη και ούτε αυτό περνά απαρατήρητο για τους αναλυτές εντός και εκτός των συνόρων. Η κατεύθυνση των εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων της βασανίζει τις τελευταίες μέρες τους παίκτες της πολιτικής σκακιέρας. Αν η επόμενη πολιτική επιλογή τους θα εμπεριέχει τα ίδια αντισυστημικά χαρακτηριστικά ή θα επικρατήσουν παραδοσιακές καταβολές στη συγκεκριμένη μερίδα του εκλογικού σώματος. «Αντίδραση» ή «παράδοση»; Με δυσκολία κανείς μπορεί να διαχωρίσει τα συστατικά της ψήφου προς τη Χρυσή Αυγή, ενός εκρηκτικού μίγματος αποδοκιμασίας, εκδίκησης, άγνοιας και ευκολίας.
Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα για τους ψηφοφόρους της είναι η ηλικία τους. Σίγουρα νέοι και πιθανότατα άνεργοι, όλοι αυτοί που δεν μετέχουν στη συζήτηση για το αύριο, στο οποίο καλούνται να πρωταγωνιστήσουν. Αυτοί που τέθηκαν στο κοινωνικό περιθώριο, έφεραν σε έναν σημαντικό βαθμό το πολιτικό περιθώριο στο επίκεντρο. Σε αυτούς χρωστά το πολιτικό προσωπικό ένα ραντεβού για καφέ εφ’ όλης της ύλης. Ιδανικό μέρος τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, εκεί όπου το περιβάλλον βοηθά τη συζήτηση για το νεοναζισμό, το ρατσισμό και την παιδεία. Εκεί, όπου δεν είναι και τόσο της μόδας οι παραλλαγές και τα κελεύσματα, ούτε οι «επικερδείς» δραστηριότητες των νυχτερινών ωρών. Αν το πολιτικό προσωπικό καταδεχτεί να μιλήσει απλά και χωρίς κραυγές, τίποτα δεν αποκλείει την πιθανότητα να βρει ακροατές, όπως οι «ενοχλητικές» ρίμες του Φύσσα που αγαπήθηκαν από τους συνομήλικούς του. Αν εξηγήσει στους νέους «τι παίζει», μπορεί στο τέλος να παίζουμε όλοι μαζί, χωρίς κυνηγητά μαυροφόρων στους δρόμους.