Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Χ.Κλίντον: Μια αυτοβιογραφία δύσκολων επιλογών

 «Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν έχει «εμμονή» με την αναβίωση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, ο πρώην πρόεδρος της Κίνας Χου Τζιντάο ήταν «απόμακρος»,  ο Ιρανός Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ ένα «πολεμοχαρές κοκκόρι» ενώ η Μέρκελ η πιο «ισχυρή ηγέτιδα στην Ευρώπη»

xilari klinton

Αποκαλυπτική ως προς τα στοιχεία της προσωπικότητας σειράς ηγετών του κόσμου, εμφανίζεται στην αυτοβιογραφία της η πρώην επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρντμεντ  Χίλαρι Κλίντον.

Η τέως υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών προχωρά- με χιουμοριστικό ενίοτε τρόπο -σε σειρά χαρακτηρισμών. Ενδεικτικά σημειώνει ότι ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν έχει «εμμονή» με την αναβίωση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, ο πρώην πρόεδρος της Κίνας Χου Τζιντάο ήταν «απόμακρος« ενώ  ο ιρανός Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ ένα «πολεμοχαρές κοκκόρι».

Η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ παρουσιάζει σήμερα τη νέα της αυτοβιογραφία με τίτλο «Hard Choices» (Δύσκολες Επιλογές), που από πολλούς αναλυτές εκτιμάται ως μία ανεπίσημη έναρξη της προεκλογικής της εκστρατείας για την προεδρία το 2016, αν και η ίδια δηλώνει ότι δεν έχει λάβει ακόμη τις οριστικές της αποφάσεις.

Έχοντας επισκεφθεί 112 χώρες στη διάρκεια της τετραετούς θητείας της στο υπουργείο Εξωτερικών, η Κλίντον ρίχνει φως στις επαφές της με ξένους ηγέτες  : «Καλώς ή κακώς το προσωπικό στοιχείο μετράει περισσότερο στις διεθνείς σχέσεις απ΄ό,τι θα φανταζόταν κάποιος», σημειώνει στο βιβλίο της.

Όπως αναφέρει, η πιο δύσκολη σχέση που κλήθηκε να καλλιεργήσει ως υπουργός Εξωτερικών ήταν με τον Πούτιν, μία σχέση που χαρακτηρίστηκε από ένταση ύστερα από την αποτυχία της αμερικανο-ρωσικής «αναθέρμανσης» στις αρχές της προεδρίας Ομπάμα.

«Συνεχώς σε τεστάρει, συνεχώς δοκιμάζει τα όριά σου», τονίζει χαρακτηριστικά  για τον Ρώσο πρόεδρο, τον οποίο περιγράφει ως αυταρχικό ηγέτη με «όρεξη για περισσότερη εξουσία, εδάφη και επιρροή».

Επίσης στο ογκώδες  βιβλίο της η Κλίντον περιγράφει τον πρώην πρόεδρο της Κίνας Χου Τζιντάο λιγότερο μαχητικό και περισσότερο «ευγενή». Η Κλίντον αναφέρει ότι ο Χου δεν διέθετε «την χαρισματική εξουσία» προκατόχων του όπως ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ.

«Ο Χου μου φαινόταν περισσότερο ως απόμακρος πρόεδρος διοικητικού συμβουλίου παρά ως δραστήριος διευθύνων σύμβουλος», εξηγεί επικαλούμενη τις επισκέψεις της στο Πεκίνο όπου συχνά είχε πιο εποικοδομητικές επαφές με κατώτερους κυβερνητικούς αξιωματούχους. «Σε ποιον βαθμό είχε τον έλεγχο ολόκληρου του μηχανισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν υπό συζήτηση».

 Παράλληλα ασκεί δριμεία  κριτική  στον πρώην πρόεδρο του Ιράν Αχμαντινεζάντ, τον οποίο περιγράφει ως «αρνητή του Ολοκαυτώματος και προβοκάτορα που… πρόσβαλε τη Δύση κάθε λίγο και λιγάκι». Ο Ιρανός ηγέτης ήταν ένα «φιλοπόλεμο κορδωμένο κοκκόρι που επιδεικνυόταν στη διεθνή σκηνή», απρόθυμος να αναθερμάνει τις σχέσεις με την Ουάσινγκτον τόσο ώστε να προχωρήσει σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις σχετικά με το αμφιλεγόμενο πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης–μία επίμονη στάση που συνετέλεσε στην επιβολή από την Ουάσινγκτον κυρώσεων εις βάρος του Ιράν.

«Η δεύτερη θητεία του προέδρου Αχμαντινεζάντ ήταν καταστροφική και το πολιτικό του κύρος στην πατρίδα του είχε καταρρεύσει», σχολιάζει σχετικά. Αναφερόμενη δε στη γνωριμία της με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου υποστηρίζει ότι βοήθησε στην αποκλιμάκωση των συχνά έντονων διαφωνιών τους σχετικά με την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή και το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που -όπως γράφει- ο Νετανιάχου θεωρούσε «μεγαλύτερη και πιο επείγουσα απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ παρά τη σύγκρουση με τους Παλαιστινίους».

«Διαπίστωσα» τονίζει  «ότι ο Μπίμπι (σ.σ το υποκοριστικό του Νετανιάχου) θα το παλέψει αν νιώσει ότι τον έχουν στριμώξει στη γωνία, αλλά αν τον αντιμετωπίσεις ως φίλο, υπάρχει περίπτωση να έχεις αποτέλεσμα».

Μεταξύ των υπόλοιπων συμμάχων των ΗΠΑ, ελάχιστοι έχουν κατά την κρίση της τόσο μεγάλη επιρροή όσο η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ την οποία περιγράφει ως «την πιο ισχυρή ηγέτιδα στην Ευρώπη» ενώ για τον Νικολά Σαρκοζί  επισημαίνει ότι  καταφεύγει συχνά σε «κατά ριπάς μονολόγους με τη μορφή ροής της συνείδησης» για την εξωτερική πολιτική «αφαιρώντας έτσι το οξυγόνο» από την αίθουσα.

«Κουτσομπόλευε, περιέγραφε άλλους ξένους ηγέτες ως τρελούς ή ασταθείς. Τον έναν τον χαρακτήριζε «μανιακό σε σύγχυση», για άλλον έλεγε ότι διέθετε έναν στρατό «που δεν ήξερε να πολεμάει» και για άλλον ότι καταγόταν από γενιά βαρβάρων». Ωστόσο,παρά την πληθωρική προσωπικότητά του, « ο Σαρκοζί ήταν πάντα κύριος» καταλήγει η πρώην υπουργός εξωτερικών.

By