Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Μουρούτης: Ένα παράπονο, μία δικαίωση και μια γλυκόπικρη οπτική

Aναρωτιέμαι, αν αυτές οι συμπεριφορές είχαν απομονωθεί από τότε, δεν θα ήταν ο δημόσιος χώρος (αλλά και η πατρίδα μας) λίγο καλύτερα;

Giorgos-Mouroutis

Με καθυστέρηση δύο ετών ο πρώην διευθυντής του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού Γιώργος Μουρούτης εξέφρασε, μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, ένα παράπονο, αλλά και μια δικαίωση που έρχεται κυρίως από όσους τον επέκριναν τότε που ο ίδιος αντιμετώπιζε τον βίαιο λόγο που κηρύσσονταν από τα εξαπτέρυγα της τότε αντιπολίτευσης.

Ο κ. Μουρούτης στην ανάρτηση του αυτή επεσήμανε πως παρακουλουθεί τις εξελίξεις με μία γλυκόπικρη οπτική ενώ αναρωτήθηκε πως θα ήταν το πολιτικό σύστημα και η χώρα γενικότερα αν αυτές οι πρακτικές που ουσιαστικά «δηλητηρίασαν το συλλογικό υποσεινήδειτο της κοινωνίας» είχαν απομονωθεί από τότε και είχαν μπει στο περιθώριο

 Αναλυτικά η ανάρτηση του Γιώργου Μουρούτη

Οφείλω μετά από 2 χρόνια που αποχώρησα από τα καθήκοντα που μου είχαν ανατεθεί, να πω το παράπονό μου:

Θυμάμαι αρκετούς που με είχαν επικρίνει, ακόμα και φίλοι μου, επειδή κατά την περίοδο που διηύθηνα το γραφείο τύπου του ΠΘ, «έκανα επικριτικά σχόλια κατά δημοσιογράφων», και «αποκάλυπτα το όνομα του ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΥ» πράγμα που δεν είναι πολύ φιλελεύθερο και δεν συνάδει με την «ανωνυμία του διαδυκτίου».

Δύο χρόνια μετά, λοιπόν, αισθάνομαι δικαιωμένος παρατηρώντας (όσους τότε με κατηγορούσαν) να είναι ακόμα μια επικριτικοί σε συμπεριφορές σαν του Αρβανίτη (που είχε αποκαλέσει «μαλάκα» τον ΠΘ της χώρας) της Ακριβοπούλου, της Καλογεροπούλου, του Βαξεβάνη, διαφόρων άλλων περιθωριακών, που -μεταξύ άλλων- δεν δίσταζαν να στοχοποιούν (με ψεύδη και κακοήθειες) οικογένειες, όπως άλλωστε, συνεχίζουν και τώρα να κάνουν. Ποιος άλλωστε γνωρίζει σήμερα ότι οι αθλιότητες κατά του υιού του Α.Σ., ήταν απλώς ψέμματα; Ποιος παραγνωρίζει ότι δεν δίστασαν να επιτεθούν (επαναλαμβάνω με ψέματα) σε ένα ανήλικο παιδί για να «χτυπήσουν» τον τότε Πρωθυπουργό;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα περίφημα «ρεπορτάζ» δημοσιογράφου με «περούκα», που έβγαζαν ως συμπέρασμα ακριβώς τα αντίθετα απ΄όσα πραγματικά συνέβαιναν, επικαλούμενα μάλιστα και «ανώνυμες» πηγές; Και που τελικά δεν στρέφονταν κατά του Α.Σαμαρά, αλλά κατά της ίδιας της χώρας;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις αθλιότητες του Πιτσιρίκου, που έκανε πλάκα με τους νεκρούς της ΜΑΡΦΙΝ αλλά και τους νεκρούς του μαραθωνίου της Βοστώνης;

Ειλικρινά, σήμερα, με γλυκόπικρη οπτική, παρακολουθώ χωρίς να σχολιάζω, από μακρυά, όλους όσους μου άσκησαν τότε κριτική, να έχουν πολλαπλάσια οξύτητα στον λόγο τους κατά των προσώπων αυτών.

Ταυτόχρονα αναρωτιέμαι, αν αυτές οι συμπεριφορές είχαν απομονωθεί από τότε, δεν θα ήταν ο δημόσιος χώρος (αλλά και η πατρίδα μας) λίγο καλύτερα;