Ολες οι εποχές έχουν το δικό τους άρωμα, το δικό τους στιλ, το δικό τους ντύσιμο. Πως ήταν λοιπόν η δεκαετία του 1940;
Από το 1939 έως το 1945 πραγματοποιήθηκε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και φυσικά, ο κόσμος της μόδας δεν έμεινε αλώβητος. Στο Παρίσι αναγκάστηκαν να κλείσουν οι περισσότερες boutique (η Chanel έκλεισε τον οίκο της από το 1939 έως το 1954) και για όσες παρέμειναν ανοιχτές, ήταν δύσκολο να βρούνε υφάσματα και υλικά, αφού οι πρώτες ύλες χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά και μόνο για τον εξοπλισμό του πολέμου.
Έτσι λοιπόν, πολλοί στράφηκαν στη μεταποίηση των ήδη υπαρχόντων ενδυμάτων και υποδημάτων, ακόμα και από απλά υλικά, αφού δεν πετούσαν τίποτε. Η μόδα σιγά σιγά μεταφέρεται σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (Βερολίνο και Βιέννη) και στην Αμερική και λόγω της επικρατούσας κατάστασης, παίρνει ένα πιο στρατιωτικό και επιβλητικό look.
Οι ώμοι είναι τονισμένοι με ελαφριές βάτες, όχι μόνο στα ταγιέρ αλλά και στα φορέματα. Λόγω της έλλειψης του υφάσματος, τα πανωφόρια και τα παλτό μοιάζουν με στρατιωτικές στολές και όλα τα διακοσμητικά στα ρούχα (τσέπες, ζώνες, γιακάδες), είτε μικραίνουνε, είτε «εξαφανίζονται». Επίσης, τα αξεσουάρ για τα μαλλιά ήταν δυσεύρετα και για να κρύψουν οι γυναίκες τα ατημέλητα μαλλιά τους φορούν τεράστια καπέλα και τυρμπάν. Τα γυναικεία χαρακτηριστικά παπούτσια κατά τη διάρκεια του πολέμου είναι οι πλατφόρμες με σόλες από φελλό, λόγω έλλειψης δέρματος και ξύλου.
Το 1941 εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο όρος pin-up girl. Ήταν γυναίκες, οι οποίες φωτογραφιζόταν σε αντρικά περιοδικά σε τολμηρές πόζες, πολλές φορές ντυμένες με στρατιωτικά ή ναυτικά ρούχα, που καρφίτσωναν οι Αμερικανοί στρατιώτες πάνω από το κρεβάτι τους για να ξεχνάνε τη φρίκη του πολέμου. Τρανταχτό παράδειγμα pin
-up girl είναι η Marilyn Monroe, η οποία ξεκίνησε την καριέρα της κάπως έτσι, αφού φωτογραφήθηκε πάνω σε μία οβίδα φορώντας ψηλοκάβαλο σορτς εποχής, ένα top δεμένο κόμπο, ψηλοτάκουνα πέδιλα και στο κεφάλι δίκοχο (καπέλο που φοράνε οι στρατιωτικοί).
Προς τα τέλη του πολέμου η παριζιάνικη αγορά άρχισε να παίρνει πάλι τα πάνω της, όταν 1945 η ένωση μόδας του Παρισιού διοργάνωσε το “Theatre de la Mode”, μία έκθεση με μοντέλα μινιατούρες, ύψους 70 εκατοστών, τις οποίες έντυσαν με ρούχα από καινούργιες συλλογές, κάτι το οποίο προκάλεσε τόσο την αίσθηση, όσο και το ενδιαφέρον της αγοράς.
Το 1947, ο Christian Dior κάνει την επανάσταση και δημιουργεί το «New Look». Η σιλουέτα είναι κωνική, τονίζει τη μέση, έχει φυσικούς ώμους, το μήκος της φούστας φτάνει στη μέση της γάμπας και λανσάρει τη φαρδιά φούστα με σούρες. Τα επίσημα φορέματα έχουν επένδυση και εκλεπτυσμένα ντεκολτέ. Τα υφάσματα που χρησιμοποιούνται είναι ο ταφτάς, το βελούδο, η μουσελίνα και το σατέν. Το όλο σύνολο συνοδεύεται από μυτερά παπούτσια με λεπτό τακούνι.
Tα υλικά αγαθά ήταν δυσεύρετα, όμως οι γυναίκες ένιωθαν την ανάγκη να είναι όμορφες και περιποιημένες. Έτσι λοιπόν, λόγω έλλειψης καλσόν, ζωγράφιζαν με μολύβι στο πίσω μέρος του ποδιού μια γραμμή, σαν ραφή από καλσόν.
Αυτή τη δεκαετία, έκανε την εμφάνισή του στον κινηματογράφο το Film Noir, με βασικό εκφραστή του τον Humphrey Bogart στην ταινία Casablanca με την Ingrid Bergman. Κανείς δεν ήθελε να προκαλεί με τη εμφάνισή του, ούτε καν τα μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί η Ingrid Bergman, η οποία το 1945 στα βραβεία Oscar εμφανίστηκε με το ίδιο φόρεμα που είχε φορέσει την προηγούμενη χρονιά.
Από τις πιο χαρακτηριστικές γυναικείες φιγούρες – είδωλα της εποχής είναι η Veronica Lake της οποίας η κόμμωση, αρχικά, αποτέλεσε έμπνευση στην καθημερινότητα των γυναικών, όμως αργότερα απαγορεύτηκε λόγω των σοβαρών ατυχημάτων που γινόταν στα εργοστάσια , αφού το ένα μάτι ήταν καλυμμένο μετα μαλλιά.
Ας παραδειγματιστούμε λοιπόν, από τη δημιουργικότητα και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων εκείνης της εποχής, που αξιοποιούσαν τα πάντα και ας τον προσαρμόσουμε στη δική μας, δύσκολη καθημερινότητα.
Πηγή: themachine.gr
Η εισαγγελική παρέμβαση για ανάρτηση του υποψήφιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέα Καραγιάννη ήταν ασόβαρη, όπως τονίζει ο Δημήτρης Παπαδημούλης
